اختلافی هم دارند، [با] برادری حل می‌کنند، نه به‌طور خصمانه.
البته من می‌دانم که بسیاری از اشخاص هستند که اینها بسیار منزّه و مبرّا هستند، اکثریت شما هم همین‌طور است و من امیدوارم همه‌تان اینطور باشید. من همه را نمی‌شناسم، لکن من چهره‌ها را می‌بینم که همه‌شان از همین ملت و از همین جمعیتی هستند که در این مملکت هستند. هیچ از آن بالاها نیامده‌اند اینجا تا بخواهند یک مقاصدی داشته باشند غیر مقاصد ملّی و اسلامی. از این جهت، من امیدوارم که این مجلس، خدمت بزرگ بکند و ان شاء الله، کارها را با آسانی به پیش ببرد و هماهنگی کنند با دولت، با رئیس جمهور، با سایر ارگانهایی که هستند. همه‌تان می‌خواهید یک مطلبی پیش برود. نه آقای رئیس جمهور می‌خواهند که این مملکت - خدای نخواسته - آشفته باشد - رئیس یک مملکتی نمی‌خواهد آن مملکت آشفته باشد - و نه وکلای مجلس می‌خواهند که این مجلس آشفته باشد؛ برای اینکه شما همه مملکت هستید. مملکت از خود شماست. نمی‌شود که یک کسی برای خودش طرح خلاف بزند و نه وزرایی که هستند و بودند و بعدها هم ان شاء الله، خواهند بود. اینها هم همه‌شان نظرشان به این است که اسلام را تقویت کنند، احکام اسلام را پیاده بکنند، برای این مملکت خدمت بکنند.
وقتی بنا شد همه با هم به حسب عقاید، یکی هستند، همه می‌خواهند خدمت بکنند، همه می‌خواهند که این مملکت را به پیش ببرند، همه می‌خواهند که این جرثومه‌های فسادی که در مملکت هست قطع بکنند، همه یک راه می‌خواهند بروند. این دیگر تخاصمی در کار نیست و نخواهد بود.
اگر بله، فرض کنید که یک طایفه‌ای بودند، آمده بودند در مجلس و می‌خواستند مقاصد شوم خودشان را یا مقاصدی که به تَبَع آن، ابرقدرتها و خدمتگزاری به آنها بود، می‌خواستند انجام بدهند، آن وقت دعوا می‌شد. آن وقت باید هم حقیقتاً بشود. آن وقت مخاصمه هم صحیح است؛ برای اینکه مخاصمه با آن اشخاصی که توطئه‌گر هستند، اشخاصی که می‌خواهند مجلس را به هم زنند، می‌خواهند مملکت را به هم بزنند، این لازم است و باید باشد، بعد از اینکه نمی‌شود اینها را با هدایت [به راه آورد] و مأیوس‌