اسلام چطور. خوب، شما که اسلام را نمی‌دانید با «صاد» می‌نویسند یا با «سین» می‌نویسند، شما به اسلام چه کار دارید؟ یک کتاب می‌نویسد، بعد می‌گوید من اسلام شناسم، اسلام را من می‌شناسم. یکی یک مقاله می‌نویسد، می‌گوید من اسلام شناسم. و اشخاصی که مثلاً، هشتاد سال زندگی کردند، هفتاد سال زندگی کردند، همه‌اش هم در اسلام بودند، نه، اینها نمی‌دانند، لکن آقای کارتر می‌داند و رفقای ایشان.
متعارف بودن عصبانیت دشمن
در هر صورت، این مسائل برای انقلابات هست که آنهایی که خارج و داخل ضرر دیده‌اند، باید البته بد بگویند. ما نباید متوقع باشیم که اینهایی که شکست خوردند و رفتند، برای ما خوب بنویسند. یا ما نباید متوقع باشیم که روزنامه‌های امریکا و کسان دیگر برای ما چیزهای خوب بنویسند. خوب، آنها رفته‌اند از بین، منافعشان از دستشان رفته است. خوب، کسی که تمام منافعش را شما از او گرفتید - ملت ما همه منافع امریکا را گرفته؛ الآن یک شاهی ندارد، یک سیر نمی‌تواند نفت از اینجا صادر کند و همین‌طور سایر کشورهایی که منافعشان از دستشان رفته - نباید ما متوقع باشیم که اینها برای ما مقاله - عرض بکنم که - خوب بنویسند. البته آنها باید به ما فحش بدهند. اگر یک روزی اینها برای ما خوب نوشتند، آن وقت است که ما مصیبت داریم.
من یک وقتی این کلمه را گفتم که اینها نمی‌فهمند، اگر می‌فهمیدند، می‌آمدند تعریف از فلان آدمی که - مثلاً - پیش مردم یک ارزشی دارد، هی شروع می‌کردند تعریف کردن. همین اسباب این می‌شد که ارزشش از بین می‌رفت. اگر بگین به ما فحش بدهد، ما ارزشمان شاید پیش مردم - اگر باشد - زیادتر بشود. به دولت ما بد بگوید بگین یا صدام یا دیگران که در این طریق هستند، آنها اگر به ما بد بگویند، من می‌گویم خوب حق دارند؛ برای اینکه صدام می‌خواست که سه - چهار روزه یک کشوری را بگیرد، حالا یک سال است که باز می‌بینیم که او شکستش زیاد است و ما بحمدالله، جلوتر داریم می‌رویم و ان شاء الله، زودتر هم جلو خواهیم رفت. وقتی صدام می‌بیند تمام آبرویش‌