بسته به این است که یک کاری بکند، یک صلحی، یک صلحی که برای او لااقل، یک قدری سرپوش باشد بکند و ایران حاضر نمی‌شود مذاکره کند، مگر اینکه او کنار برود و از بین برود، خوب، البته او باید دشمن بشود و بگوید که ما پنج هزار نفر را کشته‌ایم.
همین چند روز که شکست فاحش در دو - سه جا خوردند، او گفته است که ما پنج هزار نفر از ایرانی‌ها را کشتیم و چه کردیم و چه کردیم. خوب اگر این را نگوید، چه بکند؟! باید یک همچو چیزهایی بگوید. یا آنهایی که از اینجا شکست خوردند و رفتند، اگر این شیطنتها را نکنند، چه بکنند؟!
اگر از یک ملتی که آنها را بیرون کرده است و به جای آنها، وفاداری خودش را به اسلام اعلام کرده است و در خیابانها می‌ریزد و اعلام می‌کند و می‌گوید که ما خودمان حاضریم بیاییم شماها را حفظ کنیم و دولت خودمان را، مجلس خودمان را حفظ کنیم، این چیزی را که از ملت می‌بینند که در غیاب آنها - آنها فرار کردند و در غیاب آنها - مردم اینطور سرِ شوق هستند و اینطور مردم متوجه به حفظ دولت خودشان هستند و مجلس خودشان هستند، خوب، آنها باید به ما بد بگویند؛ نمی‌شود نگویند، باید ما را خونخوار حساب کنند که اینها آدمکش‌اند و اینها. آنها خودشان این آدمها را می‌کشند، بسیار مردم صالح خیلی خوبی هستند که رجایی را، آقای باهنر را - نمی‌دانم - آقای قدوسی (1) را، اینها را کشته‌اند، این خیلی آنها کارهای بزرگ کرده‌اند!
ایران، با ثبات ترین کشورها
این کار بزرگی نیست که یک بمب بگذارند یک جایی، بکُشند یک نفر را. این کارها، انفجارات، الآن در همه دنیا هست؛ چهارتایش هم اینجا باشد. ما وقتی مقایسه کنیم مملکت خودمان را بر همه ممالکی که در عالم هست، با ثبات‌تر از مملکت ما کدام مملکت است؟ کجاست که وقتی یک نخست وزیر ترور بشود و به مجرد اینکه شد، یک نخست وزیر دیگری به جای او می‌آید و زمام امور را دست می‌گیرد؟ کجاست که یک‌