می‌آییم سراغ شوراهای نگهبان. در تمام دوره مشروطیت - جز آن اول که یک صورتی برایش بود - دیگر شورای نگهبان ما نداشتیم. خوب، این شورای نگهبان که نداشتیم، شما می‌گویید که حالا مثل آن وقت است، برای اینکه حالا هم شورای نگهبان نداریم ما؟! یا اگر داریم یک مردمی هستند نظیر مردم آن وقت و نظیر دست [اندر] کاران آن وقت؟! آنجا هم که نمی‌توانید بگویید؛ برای اینکه نبود شورای نگهبان.
می‌گویید بودن شورای نگهبان از نفس این مجلس است که نفس این جمهوریت است که زمان شاه که آن نبود، بهتر بود؟ اگر می‌گویید، آن را هم باز بنویسید.
می‌آییم سراغ دولت. من می‌توانم ادعا بکنم که از آن وقتی که در دنیا دولت تحقق پیدا کرده، تا حالا، دولتی مثل دولت ما نبود. اگر آن وقتها تو مجلس افراد نادری بودند که کارهای مجلس را می‌خواستند تصحیح بکنند، لکن در دولتها آن قدری که من سراغ دارم - دولتی که روی هم رفته مثل این دولت باشد - ما نداریم، نداشتیم. یا «ملک» ها و «سلطنه‌ها» و کذا بودند که آنها خوبانشان آن بود که غارتگری را چندان اشکال بر آن نداشتند. من یک دفعه که نخست وزیر، آخری، در اواخر دکتر امینی (1) بود، آمد آنجا، به او گفتم که چطور شده است که یک نفر که مثل سایر مردم است، چیزی ندارد، وقتی که وارد می‌شود در دولت، بعد از چند وقت چیزدار می‌شود؟ این از کجا آمده؟ چطور شده این‌طور است؟ خوب، جوابی نداشت که بدهد. جواب هم نمی‌داد. لابد حالا دارد جواب می‌دهد!
می‌آییم سراغ قوه قضاییه و کیفیت قضا. شما در چه زمانی سراغ دارید که یک همچو افرادی شورای قضایی را تحقق بدهد؟ اگر اطلاع دارید و ما اطلاع نداریم، خوب، آن را هم تذکر بدهید که قضاوت در زمان محمدرضا، در زمان رضا شاه، از حالا بهتر بود؛ قضات آن وقت از قضات حالا بهتر بودند. قضات آن وقت را من نمی‌خواهم صحبتی بکنم از آنها، ولی شماها می‌دانید که وضع چه جوری بود و چه اشخاصی بر مال و جان‌