می‌شوند بعد از صلح - و ما طالب این صلح هستیم. اما صلحی که اصلاً اعتنا نکنند به اینکه جنایت کردند در اینجا و اعتنا نکنند به اینکه غراماتی وارد شده است و باید جبران بکنند، خساراتی وارد شده است و باید جبران بکنند، این اسمش «صلح» نیست، ا ین اسمش را باید بگذاریم «صلح صدامی»! این صلح نیست، صلحی که بخواهند یک مملکتی را بچاپند و یک مملکتی را خراب و ویران کنند. والآن هم نفت شهر را نفتهایش را آتش زدند؛ برای اینکه احتیاطاً آتش بگیرد که وقتی که بیرونشان کردند، نفتها کم شده باشد. ما با یک همچو موجوداتی طرف هستیم! ما چطور می‌توانیم همین طوری بی‌قید و شرط بنشینیم و صحبت کنیم و مصالحه کنیم؟ شورای امنیت هم اگر بگوید، ما نمی‌پذیریم همه عالم بگویند، ما این‌طور صلح را نمی‌توانیم بپذیریم. هیچ عاقلی این صلح را نمی‌پذیرد تمام هیأتهایی که اینجا آمدند از اول و بعدهم شاید بیایند، می‌بینند که ما یک صحبت فقط داریم: ما صلح را قبول داریم، ما صلح را استقبال می‌کنیم، لکن یک صلح شرافتمندانه اسلامی؛ صلحی که باید بفهمند که متجاوز چه کرده است، صلحی که باید خسارات این کشور جبران بشود، نه صلحی که از آن طرف بگوید: صلح، از آن طرف بفرستد و توپها را ببندد به مردم بی‌گناه بی‌چاره. صلح طلبی صدام عیناً مثل صلح طلبی امریکا می‌ماند، مثل صلح طلبی اسرائیل می‌ماند، مثل خلقی بودن این منافقین و منحرفین است؛ عیناً همین است. از آن طرف می‌گویند: ما برای خاطر خلق داریم چه می‌کنیم، از آن طرف این‌طور جنایات به همین بیچاره‌ها می‌کنند. تا حالا یک چیزی، کاری اینها نسبت به کسانی که دارای یک مقامی هستند - یعنی مقامهای به خیال آنها - یا از ثروتمندان هستند و - عرض می‌کنم که - سرمایه داران، تا حالا یکی از آنها را اینها ترور نکردند. هرچه ترور کردند، این زغالفروش، این سبزیفروش، این بقال، این چه بوده؛ و وقتی هم که می‌خواهند قدرت نمایی زیاد بکنند، یک همچو کاری می‌کنند که مجبور می‌شوند که کار را بکنند و بعدهم بگویند نکردیم.
اسرائیل هم می‌گوید ما اصلاً در این امر دخالت نداشتیم، در امر این فجایعی که در لبنان اتفاق افتاد، می‌گوید؛ همه می‌دانند که ما یک مردم انسان دوستی هستیم! ارزش‌