مقام بداند. و این مقامات، چه مقامات روحانی، چه مقامات غیر روحانی، آنهایی که دارای مقام‌ها بودند، آنها وقتی که ما ادعیه‌شان را ملاحظه می‌کنیم می‌بینیم که بیشتر از ما عجز دارند، برای اینکه آنها فهمیده‌اند. شما وقتی دعای کمیل را بخوانید، مناجات شعبانیه را بخوانید و ادعیه دیگری که وارد شده است از معصومین - علیهم السلام - مطالعه کنید، می‌بینید که لسان آنها غیرلسان معمولی ماهاست که چنانچه یک مسئله فقهی را بدانیم خیال می‌کنیم کاری شده است، اگر یک کشوری را در تحت سلطه بیاوریم خیال کنیم یک مطلبی شده است، اگر یک مقام معنوی را به دست بیاوریم خیال کنیم به مقامی رسیده‌ایم. آنهایی که به آن مقامهایی که دست دیگران از آن کوتاه است رسیده‌اند، وقتی انسان گفتارشان را ملاحظه می‌کند می‌بیند که از سر تا ته‌اش عجز می‌ریزد، عاجزند و باید هم باشند. نرسیده‌اند و هرگز نخواهند رسید لکن ملزمیم که دعا بکنیم، امر کرده است دعا بکنیم، امر کرده است تحمید بکنیم، امر کرده است تسبیح بکنید. امر کرده است نماز بخوانید.
بعثت انبیا، تجلی معنویات و رهایی انسان از اسارت
انبیا هم که مبعوث شدند، برای این مبعوث شدند که معنویات مردم را و آن استعدادها را شکوفا کنند که در آن استعدادها بفهمند به اینکه چیزی نیستیم، و علاوه بر آن، مردم را، ضعفا را از تحت سلطه استکبار بیرون بیاورند. از اول انبیا این دو شغل را داشته‌اند، شغل معنوی که مردم را از اسارت نفس خارج کنند، از اسارت خودش خارج کنند - که شیطان بزرگ است - و مردم و ضعفا را از گیر ستمگران نجات بدهند؛ این دو شغل، شغل انبیاست. وقتی انسان حضرت موسی را، حضرت ابراهیم را ملاحظه می‌کند، و چیزهایی که از اینها در قرآن نقل شده است، می‌بیند که اینها همین دو سمت را داشتند، یکی دعوت مردم به توحید و یکی نجات بیچاره‌ها از تحت ستم. اگر در تعلیمات حضرت عیسی - سلام الله علیه - در این امر کم است حضرت عیسی کم عمر کرد و کم تماس پیدا کرد با مردم، والّا شیوه او هم همان شیوه حضرت موسی است و همه انبیا. و بالاترین آنها