تبلیغات در جدائی حوزه‌ها از امور اجتماعی و سیاسی
من باید تشکر و قدردانی کنم از آقایان فضلایی که در قم و تهران اشتغال دارند به تعلیم و تعلّم. و امیدوارم که برای آتیه اسلام همه مفید و به‌طور شایسته آنچه که باید، وظیفه آنهاست عمل بفرمایند.
مع الأسف ما هم دانشگاهمان و هم مدارس علوم دینیه‌مان هر کدام از یک جهتی نواقص زیاد داشت و نمی‌شد. و نمی‌توانستند نواقص را رفع کنند. دانشگاه از جهت اینکه اصلاً اساسش اگر هم بر این نبود که ایران را به دامن قدرتهای بزرگ بیندازد، کم کم به آن قضیه کشیده شد، و جوان‌های عزیز ما را آن اشخاصی که مأمور بودند، به نحوی که آنها می‌خواستند تبلیغ و تربیت می‌کردند و بعد هم می‌فرستادند به خارج، و آنها رویشان کار می‌کردند و بعد هم که می‌آمدند، بسیاریشان اصلاً با دیانت بکلی مخالف بودند، و بسیاریشان هم بودند که اگر هم مخالف نبودند نمی‌توانستند کاری انجام بدهند. در هر صورت دانشگاه وضعش این بود. مدارس علمی که ما حالا از آن روی هم رفته تعبیر می‌کنیم به فیضیه، آن از جهات دیگر ناقص بود، آنجا را مستقیماً نیامدند مثل دانشگاه تصرف کنند و نتوانستند بکنند. آنها با همه سختی‌ها در دوران رضاخان که سختی‌ها زیاد بود، تحمل کردند و راه خودشان را ادامه دادند و زمان بعد هم همین‌طور. لکن ما