خودت را بالاتر از دیگران می‌دانی؟ تویی که دیگری را کاندیدا می‌کنی، دیگران که غیر از این هستند لایق نمی‌دانی؟ این را لایقتر و احسن می‌دانی؟ تویی که فعالیت می‌کنی و تبلیغ می‌کنی برای انتخابات، تبلیغ خودت را می‌کنی یا تبلیغ برای اسلام می‌کنی؟ اگر برای رسیدن به مجلس است، دلت می‌خواهد مجلس بروی و می‌گویی مجلس یک مقامی است، شما تبلیغ برای خودت می‌کنی که همان تبلیغ برای شیطان است. و اگر تبلیغ می‌کنی که بروی خدمت بکنی، من چون می‌توانم خدمت بکنم چرا کنار باشم، بروم خدمت بکنم، این شخص چون لایق است چرا کنار باشد، بیاید خدمت بکند، اگر این‌طور باشد این برای خداست. و این گاهی وقتها به خود آدم اشتباه می‌شود.
بسیاری از اوقات هست که انسان خودش در کارهای خودش اشتباه می‌کند. یعنی، انسان چون حب نفس دارد خودش را می‌خواهد و همه چیز را هم برای خودش می‌خواهد، مگر اینکه به ریاضات این‌طور نباشد. این چون حب نفس دارد بسیاری از امور که از خودش صادر می‌شود یا از کسانی که از خودش هستند، اولاد خودش، برادر خودش، عیال خودش، اینها به نظرش خوب می‌آید. و گاهی همین اگر صادر بشود از یک کس دیگری به نظرش بد می‌آید. این برای همین است که، حب نفس اینجا پرده پوشیده است روی واقعیت و نمی‌تواند انسان تشخیص بدهد. باید انسان توجه کند به اینکه آیا من که می‌خواهم یک کسی را انتخاب کنم، اگر این کس یک نفر دیگری از او بهتر بود لکن ارتباطی با من نداشت بلکه با من هم دلخوری داشت، آیا او را کاندیدا می‌کردم؟ اگر او را هم کاندیدا می‌کرد معلوم می‌شود که این برای خدا دارد کار می‌کند، کار به خودش ندارد. و اگر این‌طور نشد بداند که مسئله، مسئله شیطانی است نه مسئله خدایی. و این دقیق است و این از آن اموری است که بر انسان پوشیده می‌ماند. و دوستان و برادران که همه مسئول هستند باید در کارهای خودشان دقت کنند که برای چی من این کار را می‌کنم؟ من که متکفل توزیع شدم یا در شوراها رفتم برای چی رفتم آنجا؟ می‌خواهم چه بکنم؟ منی که متکفل مخابرات هستم برای چی آنجا رفتم؟ چه نظری دارم؟ منی که در مجلس می‌روم برای چی می‌روم و چه نظر دارم؟ منی که در ارتش خدمت می‌کنم برای چی می‌کنم؟