وَلاتَحْسَبَنَّ الّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللهِ امْواتاً بَلْ احْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُون (2) اگر نبود برای شهدا در راه خداوند مگر این آیه کریمه، در معرفی مقام بلند پایه شهدا، کافی بودکه عزیزانی در راه حفظ اسلام و کشور اسلامی بزرگترین سرمایه خود را از دست داده‌اند. شهدایی که در حفظ شرف اسلام و دفاع از جمهوری اسلامی همه چیز خود را در طبق اخلاص، تقدیم خداوند متعال کردند.
در این آیه کریمه بحث در زندگی پس از حیات دنیا نیست که در آن عالم همه مخلوقات دارای نفس انسانی به اختلاف مراتب از زندگی حیوانی و مادون حیوانی تا زندگی انسانی و مافوق آن زنده هستند، بلکه شرف بزرگِ شهدای در راه حق، «حیات عندالرّب» و ورود در «ضیافة الله» است.
این حیات و این ضیافت را با قلمهای شکسته‌ای مثل قلم من نمی‌توان توصیف و تحلیل کرد، این حیات و این روزی غیر از زندگی در بهشت و روزی در آن است. این لقاء الله و ضیافة الله می‌باشد. آیا این همان نیست که برای صاحبان نفس مطمئنه وارد است فَادْخُلِی فِی عِبادِی وَ ادْخُلِی جَنَّتِی (3) که فرد بارز آن سید شهیدان - سلام الله علیه - است. اگر آن است چه مژده‌ای برای شهیدان در راه مرام حسین - علیه السلام الله - که همان سبیل الله است، از این بالاترکه در جنتی که آن بزرگوار شهید فی سبیل الله وارد می‌شود و در