مدرس، فقیه، دانشمند و امثال اینها نمایش می‌دهد، این اگر بخواهد تهذیب کند جامعه را، اول از خودش باید شروع کند، و بعداً تکلیف دارد که جامعه خودش را تهذیب کند.
اگر خودش تهذیب نشود نمی‌تواند جامعه را تهذیب کند. کسی که خودش فاسد است، نمی‌تواند کلامش را یک طوری ادا کند که مردم صحیح بشوند، تأثیر ندارد. آن وقتی کلام تأثیر دارد که از قلب مهذّب و پاک بیرون بیاید، اگر چنانچه از قلب ناپاک بیرون بیاید و ازقلب شیطانی بیرون بیاید، به زبان شیطانی گفته بشود، این تأثیر نمی‌تواند بکند در قلب اشخاص. و اگر چنانچه قلب، قلب رحمانی شد، الهی شد، توجّه به خدا کرد، از خدا همه چیز را خواست، همه چیز را به دست او دانست، او می‌تواند که مردم را تهذیب کند.
و این به عهده علمای بلاد است در هر جا هستند، اندیشمندان بلاد است در هر جا هستند، مدرسین است، خبرگان است، هر جا هرکس هست. این تکلیف، ابتدائاً متوجه به اینهاست و همه مردم تکلیف دارند، لکن اینها خودشان را در این معرض قرار دادند. اگر بخواهید جامعه را تهذیب کنید که این جامعه، یک جای دنیا اگر اسم از اسلام برد، مخالفت با آن نکنند باید تهذیب‌شان کنید، باید آشنایشان کنید به مسائل.
تلاش برای بیداری و آگاهی بخشی به ملتها
آقایانی که از خارج آمدند و در ایران مدتی ماندند، ای کاش در این جبهه‌ها می‌رفتند، جوان‌های ما را می‌دیدند و جنایت‌هایی که بر این امت اسلامی شده است می‌دیدند. کاش می‌رفتند در این زندان‌ها، زندانی‌ها را می‌دیدند و می‌رفتند زندانی‌های آن جا را هم می‌دیدند که قضیه چی است. آن وقت می‌رفتند به بلاد خودشان و مسائل را آن طوری که هست [بیان کنند]. ما هیچ توقع نداریم که یک کلمه‌ای خلاف گفته بشود، ما توقّعمان این است که این آقایان که آمده‌اند این جا این‌طور نباشد که یک اجتماعی باشد و یک صحبت‌هایی باشد و یک قطعنامه‌هایی باشد و تمام شد و رفت، هرکس وقتی رفت سرجای خودش، مشغول کارهای خودش بشود. اگر ائمه جمعه اجتماع کردند در یک مرکزی، یا ائمه جمعه خارج را خواستند و اجتماع کردند، این‌جور نباشد که چند تا نطق باشد و چند تا صحبت باشد و حرف‌های خوب هم خیلی بزنند و قطعنامه هم بعد