درست کنند و یک جایی را محکوم کنند و یک جایی را هدایت کنند و درش را ببندند و بروند منزلشان بنشینند؛ این، انسان را ناکام می‌کند. باید آن کسی که بخواهد یک جامعه را تهذیب کند، یک ملت را تهذیب کند، یک جمعیت کوچک را تهذیب کند، دنبال کند مسائل را. وقتی که در این جا یک اجتماعی شد برای اندیشمندان، یک اجتماعی شد برای مهمانان، اجتماعی شد برای ائمه محترم جمعه بلاد و سایر بلاد خارج، اینها بعد نقشه این را داشته باشند که وقتی رفتیم به محل خودمان، چه بکنیم، اگر شما صد تا اعلامیه صادر کنید و صد تا نطق بکنید و صدتا محکوم بکنید، بعدش دنبالش را نگیرید، این تمام می‌شود؛ یک صحبتی کردید، یک زحمتی کشیدید، نتیجه‌ای هم نبردید. اما اگر بنا باشد که هر کدام در هر محلی هستید، دنبال کنید مسئله را، مفاسدی را که دیدید واقع شده است بگویید به مردم، مفاسدی را که قدرت‌های بزرگ بر بشریت دارند می‌کنند، بگویید به مردم، مسائلی را که انگل‌های قدرت‌های بزرگ دارند به مسلمین می‌کنند، بگویید به مردم، آنچه که در ایران دیدید، از بد و خوب هر دو را بگویید به مردم تا آنها بیدار بشوند. ملت ایران همین‌طور نخوابید شب و صبح پا شود، بیدار شده باشد. ملت ایران علمایش سال‌های طولانی زحمت کشیدند، در همان اختناق‌ها زحمت کشیدند، در همان کتک خوردن‌ها زحمت کشیدند، در همان حبس‌ها که رفتند زحمت کشیدند.
زحمت کشیدند، به مردم گفتند، جنایات را گفتند، هر جا رفتند گفتند، مردم هم دلشان آگاه شد و وقتی آگاه شد، البته خوب را می‌خواهند مردم. فطرت این است که وقتی خیری را دید، بخواهد. شما خیر و شرّ را به مردم بگویید، تا مردم به فطرت خودشان از شرّ گریزان بشوند و به خیر توجه کنند. این‌طور نباشد که تشریف آوردید و صحبت کردید و احسنت هم شنیدید و درش را ببندید و بروید در بلادتان بخوابید. نه! این درست نمی‌شود، این بدتر می‌کند مطلب را، برای این که، دشمن‌های شما می‌فهمند که خبری نیست، حرف است، عملی نیست، صحبت است، قطعنامه است نه عمل. دنبال قطعنامه عمل می‌خواهد، همان‌طور که در ایران بود. در ایران عمل کردند؛ جوان‌های ما کشته دادند، فداکاری کردند و الآن دارند می‌کنند. شما بروید ببینید این سنگرها را، ببینید