که الآن، اول شب گوش کنیم، ببینیم می‌گوید: «خوب، کی گفته است که مردم با هم مخالفند. چه، معلوم شد یک قضیه‌ای در کار است». خوب! می‌گویند اینها را. من در عین حالی که می‌گویم شما با هم هستید، می‌گویم بیشتر باشید، می‌گویم این را نگهش دارید. امروز همه با ما مخالفند، ما خودمان باید حفظ کنیم وحدتمان را؛ هرچه آنها خلاف کنند ما وحدتمان باید قوی‌تر باشد؛ هرچه تبلیغات آنها زیاد بشود ما باید وحدتمان زیادتر بشود. آنها همه تبلیغات را برای این می‌کنند که اختلاف ایجاد کنند.
آنها ایادی‌شان در همه جا راه افتاده است برای اینکه، در ایران خلاف ایجاد کنند، از غیر ایران هم از هیچ جا نمی‌ترسند، برای غیر ایران هم از هیچ جا تبلیغ نمی‌کنند. شما دیدید که در انگلستان چندین ماه - قریب یک سال - اعتصاب بود، حرفی نبود، انگلستان است دیگر، اعتصاب است. اگر چهار نفر آدم در یک جایی فرض کنید اعتصاب بکند، آن تا آخر هر روز گفته می‌شود که در ایران اعتصاب است! چه شده! چند نفر آن جاست! این چند نفر هم نمی‌گویند، می‌گویند «کارخانه‌ها از کار افتاد». برای اینکه اینها تمام دلخوشی‌شان به «روز کارگر» بود، من مواظب بودم. اینها روز کارگر را خیال می‌کردند که الآن این کارگرها برای آنها سینه می‌زنند. روز کارگر آمد و گذشت و کارگرهای عزیز ما بیشتر از سابق در صحنه بودند و فریاد هم می‌زدند که ما می‌خواهیم خدمت کنیم. مگر برای من خدمت می‌کنند که اگر من بد شدم خدمت نکنند؟ برای خدا دارند کار می‌کنند، برای کشور خودشان دارند کار می‌کنند این کشوری که همه چیزش را دیگران می‌دادند، حالا مشغولند، خودشان دارند اصلاح می‌کنند، دارند کار می‌کنند، همه چیز را دنبالش هستند که بسازند و می‌توانند. وقتی بنا شد که همه برای یک مقصد و آن مقصد، مقصد الهی است، نه مقصد دنیایی که چون من حالا به آن نرسیدم پس ول کنم. مقصد الهی است، خدا هست، قیامت هست و ما مسئولیم. مقصد الهی است، یک مقصد الهی را که با این چیزها نمی‌شود به همش زد. فرض کنید که چهار نفر هم یک جایی بنشینند با هم یک صحبتی بکنند و بگویند «مردم هم این‌طور می‌گویند»، اما این مسئله این‌طور نیست، خوب است همه ما بیدار بشویم و خدا همه را بیدار کند.