(1)- مقصود، آیت الله ربانی شیرازی است که طرح ایشان و من این بود که تعدادی از فضلا را در منزل امام به هر قیمتی ولو با پول جمع کنیم تا پیغامها و مواضع امام را سریعاً به حوزه قم و سایر جاها برسانیم؛ امام با این کار شدیداً مخالفت کردند. باز من به وسیله مادرم نوشتم که در اینجا باز توبیخ شده‌ام و حق هم با امام بود.
(2)- آیت الله سید محمد صادق لواسانی.
(3)- نرسیدن اینگونه نامه‌ها به علل مختلف بود:
1- طرف رودربایستی داشت، نامه را می‌گرفت و قهراً پولی هم می‌گرفت؛ بعد نامه را پاره می‌کرد و دور می‌ریخت.
2- گاهی مسئله لو می‌رفت و کاغذ به دست ساواک می‌افتاد ولی اسامی‌ای را که آقای لواسانی و خیلی از وکلای امام در شهرستانها برای امام می‌فرستادند اسم مستعار بود و فقط اسم بود یعنی مثلاً کسی که اسمش محمود تقوی بود به او می‌گفتند نام تو تقی باشد و رسید به نام تقی برایت می‌فرستیم، بعد در صورتحساب می‌نوشتند تقی مثلاً هزار تومان. وقتی از آقای لواسانی سؤال می‌کردند که - مثلاً - تقی کیست می‌گفت: من وکیل آقای خمینی هستم، افراد را نمی‌شناسم؛ خودش می‌آید و می‌گیرد. وقتی خطر رفع می‌شد پیغام می‌دادند بیا که قبضت رسیده است. البته اکثر مقلدین امام اصلاً قبض نمی‌خواستند.