(1)- مقصود، آیت الله ربانی شیرازی است که طرح ایشان و من این بود که تعدادی از فضلا را در منزل امام به هر قیمتی ولو با پول جمع کنیم تا پیغامها و مواضع امام را سریعاً به حوزه قم و سایر جاها برسانیم؛ امام با این کار شدیداً مخالفت کردند. باز من به وسیله مادرم نوشتم که در اینجا باز توبیخ شده‌ام و حق هم با امام بود.
(2)- آیت الله سید محمد صادق لواسانی.
(3)- نرسیدن اینگونه نامه‌ها به علل مختلف بود:
1- طرف رودربایستی داشت، نامه را می‌گرفت و قهراً پولی هم می‌گرفت؛ بعد نامه را پاره می‌کرد و دور می‌ریخت.
2- گاهی مسئله لو می‌رفت و کاغذ به دست ساواک می‌افتاد ولی اسامی‌ای را که آقای لواسانی و خیلی از وکلای امام در شهرستانها برای امام می‌فرستادند اسم مستعار بود و فقط اسم بود یعنی مثلاً کسی که اسمش محمود تقوی بود به او می‌گفتند نام تو تقی باشد و رسید به نام تقی برایت می‌فرستیم، بعد در صورتحساب می‌نوشتند تقی مثلاً هزار تومان. وقتی از آقای لواسانی سؤال می‌کردند که - مثلاً - تقی کیست می‌گفت: من وکیل آقای خمینی هستم، افراد را نمی‌شناسم؛ خودش می‌آید و می‌گیرد. وقتی خطر رفع می‌شد پیغام می‌دادند بیا که قبضت رسیده است. البته اکثر مقلدین امام اصلاً قبض نمی‌خواستند.

(1)- به دنبال تعطیل شهریه قم امام، تصمیم گرفتیم به هر صورتی شده است شهریه امام را بدهیم. آقای حاج شیخ حسن صانعی و آقای حاج شیخ فضل الله محلاتی را به بیت آیت الله حاج میرزا احمد آشتیانی (روحانی درجه یک تهران و همطراز آیت الله خوانساری) فرستادیم که پول هست ولی نمی‌گذارند به طلاب بدهیم؛ ما حاضریم این پول را با عنوان حضرتعالی بپردازیم و از این ماه شهریه شما شود. ایشان مسئله را موقوف به استخاره کردند، البته بعد از مباحثات بسیار که طلاب فقیرند و شما احساس مسئولیت نمی‌کنید که وجوهات باشد و به مصرف طلاب نرسد، در این هنگام قرار بر استخاره شد. آیت الله میرزا باقر آشتیانی - فرزند ایشان - استخاره می‌کند، استخاره خوب می‌آید و قبول می‌کند و اجازه از امام می‌خواهند. امام برای آیت الله العظمی آقای حاج میرزا احمد آشتیانی - فیلسوف و فقیه و تقریباً بیست سال از امام بزرگتر - نامه‌ای بسیار محترمانه نوشتند که بالاخره در آن اجازه داده بودند که ایشان وجوهات را بگیرند، وجوهات موجود هم به اسم ایشان داده شود. این مسئله مثل بمب در محافل روحانی تهران صدا کرد و معلوم بود که روحانیون مخالف امام ساکت ننشسته‌اند. به ایشان خیلی مراجعه شد که شأن شما اجل از این است که حالا وکیل آقای خمینی بشوید؛ ولی ایشان زیر بار حرف آنها نرفتند. مدتی به اسم ایشان شهریه داده می‌شد. جناب حجت الاسلام و المسلمین حاج شیخ حسن صانعی، که در آن موقع تقریباً بعد از وکیل امام در قم - آقای لواسانی - همه کاره منزل امام بود، در آن موقع شهریه امام را می‌داد. قرار شد ایشان برود و در موقع شهریه دادن در بین مقسمین شهریه بنشیند تا اندک طلابی که از قضیه خبر نداشتند که شهریه امام است، مطلع شوند. ماه اول ایشان این کار را کرد. در پرونده (ساواک) امام آمده است که آقای حاج شیخ حسن صانعی که حقوق طلاب آقای خمینی را می‌پرداخته در مکان شهریه‌ای که خمینی به نام آشتیانی می‌دهد، نشسته است تا معلوم شود شهریه خمینی است. ساواک قم در ماه دوم از طریق آقای حاج میرزا ابوالقاسم آشتیانی که وکیل امام هم بود و از طرف مرحوم آشتیانی مسئول پرداخت شهریه امام به نام آقای آشتیانی شده بود، طی یادداشتی برای آقای صانعی نوشته بود: «بودن شما در این مکان ضروری نیست و باید جلسه را ترک کنید». ایشان با من مشورت کرد، قرار شد نرود؛ چرا که همه می‌دانستند شهریه امام است و ما با همین، مستمسکی به دست ساواک ندهیم. حال آیت الله العظمی حاج میرزا احمد آشتیانی خوب نبود و در شرف مرگ بود. امام به آقای لواسانی نوشتند که اگر شما صلاح می‌دانید به آیت الله آقای حاج میرزا باقر آشتیانی که تقریباً همسن امام بود، وکالت داده شود. از بس امام به آقای لواسانی علاقه داشت از ایشان مشورت کرد که نکند ایشان که وکیل تام الاختیار امام است برنجد. بعد هم آقای آیت الله حاج میرزا محمدباقر آشتیانی شهریه امام را ادامه داد تا آخر و شهریه امام در قم ترک نشد. نقش شهریه در حوزه‌های علمیه در تثبیت مرجعیت و مبارزه بسیار زیاد است. (پاورقی‌های این نامه به قلم آقای سید احمد خمینی نگارش شده است).