بعد از سلام و تحیت، سلامت و سعادت جنابعالی [را] از خداوند تعالی خواستار است.
مرقوم مورخ شانزده ذی القعده و مرقوم دیگر با هم واصل شد. اینک جواب مرقوم. اول- با وصفی که مرقوم شده است:
آن شخص که می‌تواند قرض شرعی او را بدهد، باید بدهد و شما تحویل بگیرید و به وارث ندهید. با آن اشخاص اگر علم ندارند که کمک به اسرائیل می‌دهند مانع ندارد معامله؛ (1) لکن جنابعالی خصوصی بگویید که مشهور نشود.
جواب مرقوم ثانی مورخ هفده ذی الحجه: از قراری که آقای زکی نوشته است کاغذها نرسیده ولی چون اخیراً مدتی هیچ کاغذ تقریباً نمی‌رسید، احتمال دارد پس از رفع منع رسیده باشد، لهذا عجالتاً تا خبر ثانی انتظار می‌کشیم. (2)
سیصد و بیست و یک تومان که به سادات داده اید، خبر وصولش رسید.
1- به آقازاده سید فخرالدین مرحوم اجازه دهید، به هر نحو خواستید.
2- و مجازید به هرکس اجازه خواست و مورد وثوق است اجازه دهید، به هر نحو صلاح می‌دانید.

3- اشخاصی که صلاح می‌دانید وجهی بدهید، مجازید.
4- دو نفری که دستگردان کرده‌اند و اجازه خواسته‌اند برای مسجد، با قید احتیاج فعلی و عدم امکان از طریق دیگر، اجازه دهید.
5- آنهایی که بابت سهم سادات داده‌اند و شما صلاح می‌دانید اجازه دهید؛ مجازید در اجازه.
6- راجع به چاپ کتاب اجازه نمی‌دهم. قبض اخیر را با سایر قبوض می‌فرستم بیروت؛ امید است برسد.
قبض پنج هزار را که مرقوم شده، به آقای ستاری بدهم می‌رسانم. بناست مبلغ 65 تومان به حساب آقای هاشمیان رفسنجانی به شما یا احمد بدهند برای سادات؛ شما بدهید به آنها.
صفحه مقابل را بدهید به آقای حاج آقا محسن محدث زاده، و وجوه را مطالبه کنید و به سادات فقیر برسانید.
قبوض جوف را به آقا (1) برسانید. به نظر می‌آید که این دو قبض، یکی باشد ولی من هر دو مورد را می‌فرستم؛ چون در دو مرقومه بود.