فاطی عزیزم
بالأخره بر من نوشتن چند سطر را تحمیل کردی و عُذر پیری و رنجوری و گرفتاری‌ها را نپذیرفتی.
اکنون از آفات پیری و جوانی سخن را آغاز می‌کنم که من هر دو مرحله را درک کرده یا بگو به پایان رسانده‌ام، و اکنون در سراشیبی برزخ یا دوزخ با عُمّال حضرت مَلَک الموت دست به گریبان هستم، و فردا نامه سیاهم بر من عرضه می‌شود و مُحاسبه عمر تباه شده‌ام را از خودم می‌خواهند و جوابی ندارم جُز امید به رحمت آن که‌
وَسِعَتْ رَحْمَتُهُ کُلَّ شَیْ ءٍ (2) و لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحمَةِ اللهِ انَّ اللهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعاً (3) را بر رَحْمَةً لِلْعالَمِین (4) نازل فرموده است.
گیرم مشمول این نحو آیات کریمه شوم لکن عروج به حریم کبریا و صعود به جوار دوست و ورود به ضیافت الله که باید با قدم خود به آن رسید چه می‌شود. در جوانی که نشاط و توان بود با مکاید شیطان و عامل آن که نفس امّاره است سرگرم به مفاهیم و اصطلاحات پُرزرق و برقی شدم که نه از آن‌ها جمعیّت حاصل شد نه حال، و هیچ گاه درصدد به دست آوردن روح آنها و برگرداندن ظاهر آنها به باطن و ملک آنها به‌