کنیم، ملت ما باید این مطلب را باور کند که اگر یک آن، عنایات حق تعالی از عالم منصرف بشود، معدوم می‌شود عالم. عالم هست، به پشتوانه اراده حق تعالی. یک آن عنایت منصرف بشود، تمام ملک و ملکوت معدوم می‌شود. دائماً اراده حق است که حفظ کرده است، منتها ما جاهل هستیم؛ نمی‌دانیم مطلب را و عمده آن است که تمام رنجهایی که بر بشر وارد می‌شود، از این جهل است؛ این جهل اگر مرتفع بشود، رنجها مرتفع می‌شود. اگر ببیند انسان که همه کار از اوست، دیگر رنجی در کار نیست. و این یک مرتبه نازله از اولیاست و آنها مراتب دیگری دارند که اسم و رسمی ندارد.
باید ما توجه کنیم به اینکه یک گوشه‌ای از دنیا هستیم، یک جمعیت چند میلیونی که نسبت به عالم آن قدر ما ضعیفیم، کمیم، جمعیت کم است. و باید ما در همان لحظه اول با آن همه توطئه‌هایی که بود از بین رفته باشیم. آن که ما را نگه داشت خدا بود نه ما. آن که شکست داد قدرتهای بزرگ را و شکست می‌دهد قدرتهای بزرگ را خداست. چنانچه آن که قدرت می‌دهد اوست. قدرتهای بزرگ نمی‌دانند که این قدرت خداست و رنجشان از همین معناست.
و ما باید این معنا را باور کنیم که ما از عنایت حق است که از هیچ به اینجا رسیدیم و از عنایات حق است که ما توانستیم این مملکت را - یعنی ملت توانست، من که چیزی نیستم - توانست این ملت، این ملت را از زیر یوغ ستمشاهی و بدتر از او، یوغ آمریکا و شوروی و امثال اینها بیرون بیاورد. سابقه ندارد که یک ملتی سرپای خودش بایستد و بگوید نه این و نه آن، این سابقه ندارد. هرکس متکی به یک جایی است، گرچه همه اتکاها به خداست و خودشان نمی‌فهمند؛ لکن در فهم خودشان هر کسی متکی به یک جایی است.
و ملت ما بحمدالله با عنایت حق تعالی و عنایت اولیای خدای تبارک و تعالی که به آنها ایمان داد، به آنها قدرت داد، این ملت دست رد به سینه همه زد و ایستاد و گفت استقلال را ما می‌خواهیم، آزادی را ما می‌خواهیم. و اگر به همین وضع پیش برود، مطمئن باشید که پرتواش همه عالم را خواهد گرفت.