قرائت به «اسم ربّ» یعنی آموزش توأم با پرورش‌
سوره‌ای (1) را که این خانم خواندند، این می‌تواند برنامه باشد از برای مسلمین و برنامه اسلام باشد؛ می‌فرماید: إقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذی‌ خَلَقَ. (2) قرائت را شروع می‌کند که اول، امرِ قرائت است اما قرائت به اسم خدای تبارک و تعالی. برنامه این است که قرائت که اول رشد انسانی است و برای رشد انسانی است - قرائت تنها نباشد، آموزش تنها نباشد. آموزش تنها ممکن است که برای یک کشوری مضر هم باشد. آموزش باشد با «تربیت» که در آیه می‌فرماید: إقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ، قرائت کن به اسم ربّ؛ با اسم ربّ شروع کن به قرائت. اگر قرائت با اسم ربّ شد، این هم پرورش است و هم آموزش. قرائت «آموزش» است و با اسم ربّ وقتی که شد «پرورش» است، هم پرورش را و هم آموزش را در آن آیه شریفه می‌فرمایند؛ بلکه دستور کلی همه کارهای انسانی در این آیه شریفه هست که فقط قرائت نیست که باید به اسم ربّ باشد، قرائت هم یکی از مصادیقی است که باید به اسم ربّ باشد و با توجه به خدا باشد؛ همه کارهایی که شما انجام می‌دهید، همه تحصیلاتی که می‌کنید، همه اقداماتی که می‌کنید، تمام اینها با اسم ربّ شروع بشود. اگر همه با اسم ربّ شروع بشود، آموزش ممکن است مفید باشد، برای اینکه آموزش توأم با پرورش است.