خودت بریدی؛ حاکم اجرای قانون می‌کند؛ تو خودت دست خودت را بریدی، تو دزدی کردی؛ کسی که دزدی بکند دستش به هدر می‌رود.
تو فکر کن اگر قوه تفکر برای تو دیگر باقی مانده باشد؛ سقوط خودت را به چشمت داری می‌بینی و قوه تفکر از دستت رفته؛ تو فکر کن که در این پنجاه سال بر این ملت، تو و پدرت چه گذراندید. این ملت از دست پدرت، بعد از آن از دست تو به آنها چه گذشته است. این همه داغها که در دل اولیای این مقتولین هست از آن زمان تا حالا، از زمانی که در مسجد گوهرشاد آن جنایت را آن مرد جنایتکار کرد - لَعَنَهُ الله تعالی - تا امروز که با دست تو این جنایات دارد اجرا می‌شود، با این ملت شما چه کردید. می‌خواهید انفجار نشود؟ این دیگر یک کسی باید باشد که رأس انفجار باشد و مردم را به انفجار وادار کند؟ ... ایران خود به خود منفجر است. مگر می‌شود جلوی انفجار را با این هرزگیها گرفت که «گروه انتقام» یکوقت درست می‌کنند و «کمیته پیکار» درست می‌کنند، و این حرفهای نامربوط.
چاپلوسان، بر کرسی مدرس قهرمان
مجلسشان را وقتی که می‌روی گوش می‌کنی به حرفهای این چهار نفر بیچاره‌ای که آنجا برای خاطر اینکه سال دیگر هم اینها مجلس بروند - خودشان هم گفتند این را که سال دیگر اینها مجلس بروند - ببین چه حرفها می‌زنند. حتی وکیل خود آذربایجان می‌گوید اینها آذربایجانی نیستند، آذربایجانی که با شاه مخالف نمی‌شود! پس اینها کجایی‌اند؟ تبریزیها کجایی‌اند آقای وکیل؟! آن وضع مجلس ما و آن انحطاطی که پیدا شده است در مجلس. یکوقت مدرس توی مجلس است، یکوقت هم اینها که می‌بینید. یکوقت مدرس است که می‌ایستد و مقابل همه صحبت می‌کند و مقابل رضا شاه می‌ایستد، تا آخرْ نَفَس ایستاد، بعد هم او را کشتند البته؛ یکوقت هم اینها هستند که برای خاطر اینکه یک روز دیگری هم وکیل بشوند، حالا یک همچو حرفهایی می‌زنند که همه، هم خودشان می‌دانند دروغ می‌گویند هم دیگران می‌دانند که اینها دروغ می‌گویند