عجز و ناتوانی شاه و امریکا از آرام کردن اوضاع
لکن منزل ما منزلی است که آقایان همه می‌ایستند؛ ایستاده‌اند ... و اینجا جای پذیرایی نیست. من از آقایان معذرت می‌خواهم. منزل خودتان است اینجا. من امیدوارم که شما در هر جا باشید، یک افراد مفیدی برای جامعه خودتان باشید؛ و جوامع ما احتیاج دارد به یک رجالی هم، از اولِ اینکه قصد حکومت می‌کند تا آنجایی که ادارات و مهمتر از اینها هست؛ و الآن [با] بسیاری نابسامانی، ایران ادامه حیات می‌دهد، و امریکا از عهده اینکه اداره کند مملکت را، برنمی آید و شاه هم مملکت را عاجز از این است که آرام کند. مردم را هر قوه‌ای بیاید هم عاجز است [که آرام کند]. اگر تقبل کند که یک نظامی هم برای ایران باشد یا مثلاً کودتای نظامی هم بشود، یک نظامی سفاک سر کار بیاید، باز نمی‌تواند این وضع ایران را آرام بکند. با سرنیزه نمی‌شود یک ملتی را- با سرنیزه- خاموش کنند و بگویند که شما باید در حال اختناق تا آخر باشید. این موقتی می‌شود؛ اما دائمی نمی‌شود.
ملت، مخالف با اصل سلطنت
و این حال اختناقی که الآن پنجاه سال در ایران حکومت کرده است دیگر امَد (1) آن سر آمده است به حَسَب ظاهر؛ برای اینکه ملت ما دیگر آن ملت بیست سال پیش از این نیست. ملت ما الآن یک ملت بیداری است که همه قشرهایش قیام کرده‌اند به ضد