من فلان کار را بکنم سازمان امنیت می‌آید من را می‌گیرد می‌برد توی سیاهچال، این خوف دیگر نیست. اگر فلان کار را بکنم امریکایی‌ها را وادار می‌کنند که یک همچو کاری بشود، اینها دیگر در کار نیست. الآن دیگر خودتانید و مملکت و کشور خودتان. و برای خودتان باید کار کنید. همه‌مان باید برای خودمان کار بکنیم. اگر - چنانچه - اعتقاد به خدا داریم - که داریم ان شاء الله - برای خدا این کار را بکنیم؛ یک کشور اسلامی است. و اگر خدای نخواسته خیر، اینطور نیست، ملی هستیم، خوب ... برای کشورمان این کار را بکنیم. و امیدوارم که همه موفق باشید و مؤید.
محرومیتها و انتظارات
[در پاسخ به اظهارات یکی از حاضران:]
بله، اینها مکرراً آمده‌اند پیش من. هر دسته‌ای که می‌آیند [می‌گویند] در اطراف ما بیکاری زیاد است، هیچ نداریم، آب و برق نداریم، دبستان نداریم - عرض می‌کنم که - بیمارستان نداریم؛ از این حرفها. خوب، هرکس از هر جا هست می‌آید می‌گوید. و غالباً هم می‌گویند هیچ جا مثل ما محروم نبوده. ما به اینها می‌گوییم که خوب، این تازه شده است، یا از قدیم بوده است؟ این انقلاب این را آورده است یا خیر، این سابق بوده است و حالا ما وارد شده ایم به یک جایی که همه اینها نبوده است؟ اگر بگویید که انقلاب این فقر و فلاکت را آورده که خودتان هم قبول دارید که نیست این جور، پس این قبل از انقلاب بوده است. این مطلب این بیکاری بوده و این فقر بوده و این نداشتن آب و برق و آسفالت و ... بوده است قبلاً. حالا وارد شده دولت به یک مملکتی که همه چیزش این جوری بوده.
بختیاری می‌گوید که ما از همه محرومتر بوده ایم؛ سیستانی می‌گوید ما از همه محرومتریم؛ بلوچستانی همین را می‌گوید؛ کردستانی هم. همه و همه هم راست می‌گویند که محروم بوده‌اند؛ اما این محرومیتی که بوده، سابق بوده، حالا پیدا نشده است که شما حالا بیایید بچسبید به دولت که الآن بده! برای اینکه الآن که نشده است؛ در دولت‌