آنطوری که صدر اسلام بود، آنطور در خارج ان شاء الله تحقق پیدا بکند: سعادت برای همه اقشار. سلامت برای همه اقشار. رفاه برای همه اقشار. تعدی هیچ [نیست‌] در دولت اسلامی. هیچ کس از حکومت نمی‌ترسد. برای اینکه حکومت کاری به مردم ندارد، نمی‌خواهد. همه باید از خودشان بترسند که مبادا جرم بکنند. جرم که بکنند، حکومت آنان را می‌گیرد برای جرمشان. اما دیگر یک ساواکی باشد که مردم را با بهانه بخواهد بگیرد، و حالا هم که گرفت زجر بکند، اینها دیگر در کار نیست. ان شاء الله نخواهد شد. الآن شما بحمدالله آزادی را، که بهترین نعمتهای الهی است، به دست آوردید. الآن اینجا مطمئن هستید که بلند بشوید بروید بیرون، نمی‌آیند شما را بگیرند، شما را ببرند، که چرا رفتید آنجا اجتماع کردید. اگر چند وقت پیش از این بود، [در] یک همچو اجتماعی الآن ساواکیها ریخته بودند و همه‌تان را گرفته بودند و برده بودند. ما را هم، ما را هم چه کرده بودند. حالا بحمدالله اینها دیگر نیست در کار. الحمدللَّه که دست آنهایی هم که غارتمان می‌کردند، آنها هم دستشان کوتاه شد. آنان را دستشان را هم بریدند. بنابراین، ما الآن سنگری را که پیش بردیم: یکی دست این چپاولگرها را کوتاه کردیم. و یکی آزادی برای خودمان تهیه کردیم. استقلال داریم و آزادی. الآن آن معنایی که می‌خواستیم حاصل شده است. این یک مقدار ریشه‌های کوچکی که هستند و گندیده‌ای که هستند و فساد می‌کنند، اینها چیزی نیستند. اینها تمام می‌شود کارشان. آن قدرت بزرگ رفت؛ اینها دیگر چیزی نیستند. اینها به یک فوت تمام می‌شوند! لکن عمده این است که ما آن نعمتی که به ما دادند شکرش را به جا بیاوریم. و شکر به این است که حفظ کنیم آن چیزی که به ما اعطا کرده است. حفظش کنیم. این یک هدیه است که خدای تبارک و تعالی به ملت ما عنایت کرده است. ملت تا این هدیه را حفظ کرده است پیش می‌رود. اگر خدای نخواسته این از دستش برود، باز همان است: ضعیف و بیچاره، که یک پاسبان بیاید زور بگوید. ان شاء الله خداوند همه شما را حفظ کند، و برای مملکتتان مفید واقع بشوید. حالا از این به بعد دیگر یک مملکت اسلامی است؛ و همه ما موظفیم خدمت بکنیم. مثل خدمت به خانه خودتان باشد.