ایجاد محرومیت توسط رژیم پهلوی
ما در این مدت که یک روابطی پیدا کردیم با طوایف مختلف مملکت و اقشار مختلف پیش ما می‌آیند، می‌بینیم که هر طایفه‌ای در هر جا که هستند می‌گویند که با ما بدتر از همه جا رفتار شده. از بختیاریها می‌آیند می‌گویند که با ایل بختیاری بدتر از همه جا عمل شده است و اینها بیچاره‌تر از همه هستند. از هر طرفی از اطراف ایران که می‌آیند، از شهرستانها یا از دهات - خصوصاً از عشایر مختلفی که ایران دارد - همه این مطلب را می‌گویند که هیچ جا بدتر از منطقه ما نیست؛ و این برای این است که هر کسی منطقه خودش را می‌بیند. همه مناطق اینطوری است. شما تهران را ملاحظه کنید که مرکز ایران است و هر چه باشد باید در اینجا بهترش باشد، قریب سی محله - یا یک قدری بیشتر در تهران هست یعنی در شهر هست، کنار شهر که اینها زاغه نشین، چادرنشین هستند و عائله‌شان پنج نفر، بیشتر کمتر، در یک سوراخی زندگی می‌کنند؛ و نه برق دارند و نه اسفالت دارند، نه آب دارند اینها. آنطوری که به من گفتند - و مکرر می‌آمدند و گفتند - در یک گودالهایی منزلشان هست که از این گودالها پنجاه [تا] بیشتر پله می‌خورد، پله‌های گلی می‌خورد و می‌آید لب خیابان. آنجا آن زن بدبخت بیچاره که در این زاغه هست کوزه‌اش را برمی‌‌دارد که برود آب بیاورد! از پنجاه - شصت پله باید بالا برود در زمستان، آنجا کوزه‌اش را آب بکند؛ پنجاه - شصت پله پایین بیاید، چند دفعه زمین بخورد تا ببرد آنجا. هیچ از آثار تمدن، از قبیل اسفالت و از قبیل آب و از قبیل برق، در