کردند. بانکها را همه را خالی کردند و رفتند. الآن هر بانکی از این عائله چند صد میلیون دلار طلبکار است. همه چیز را بردند. فرهنگ ما را بردند، روحانیت ما را تضعیف کردند و رفتند، فرهنگ ما را از بین بردند و رفتند، اقتصاد ما را خراب کردند و رفتند، کشاورزی ما را بکلی از بین بردند و رفتند، همه چیز ما را بردند؛ حالا که همه چیز ما را بردند و ما مثل یک حبسیهایی که از حبس یکدفعه قفس شکسته و بیرون آمدیم و هر کدام یک طرف، یک جایی می‌پریم، همه متوجه شدیم به گرفتاری خودمان.
همکاری اقشار ملت در سازندگی
توجه [کنیم‌] به اینکه یک همچو گرفتاری نمی‌شود فوراً رفع بشود؛ یک شب نمی‌شود یک همچون گرفتاری یک قرن، نیم قرن، پنجاه و چند سال را که برای ما ... درست کردند و برای ما خانه خرابی درست کردند، این را با یک ماه، دو ماه، چهار ماه نمی‌شود ... درست کرد. شما خیال نکنید که به فکر شما نیستند؛ الآن نمی‌توانند به فکر هیچ کس باشند. شما خیال می‌کنید که اینها مثلاً راجع به سایر بلاد هم کاری کردند و برای شما نکردند. نمی‌توانند آقا، مطلبْ مطلب بزرگی است؛ همه با هم باید دست به هم بدهیم، یک مقدار باید فرصت بدهیم، یک مقدار باید همراهی کنیم، همه‌مان همراهی کنیم. اگر من طلبه با این آقایان علما، با شما علما، با شما آقایان، دست به هم ندهیم و دولت را تأیید نکنیم و همه با هم نشویم، نمی‌توانیم این خرابیها را درستش کنیم. خرابی است الآن؛ همه خراب است.
عمده مطلب ایران کشاورزی بود. اینها به اسم «اصلاحات ارضی» کشاورزی را بکلی از بین بردند و ایران شد یک بازاری که دستش را مرتب دراز می‌کند پیش دولتهای خارجی - خصوصاً امریکا - [که‌] «گندم بده، جو بده نمی‌دانم چه»! با اینکه ایران اگر خودش کشاورزی را بکند، باید صادر بکند به سایر ممالک؛ نباید از آنجا بگیرد. همه چیز ما را از بین بردند. دامداری ما را از بین بردند. مراتع ما را، مراتعی که - به تصدیق خود خارجیها - گفتند بهترین مراتع برای دامداری، غنی ترین مراتع برای دامداری، مرتع فلان‌