مسئولیت عشایر و دیگر اقشار
در مسائلی که ما حالا با آن روبه رو هستیم، شاید بیشتر احتیاج به عشایر - همه عشایر - داشته باشیم؛ برای اینکه - مع الأسف - در زمان رضاخان یکی از مقاصدشان این بود که عشایر ایران نباشند؛ یعنی مقاصد خارجیها. آنها فکر کردند که پشتوانه ایران و ملت، چه در جهت روحانی و چه در جهات سیاسی و اجتماعی نباشد؛ از این جهت با همه این قشرها مخالفت می‌کردند. با همه عشایر و دسته‌های مرزنشین مخالفت می‌کردند؛ و در داخل هم با روحانیت مخالفت می‌کردند. آنی که ما الآن - همه - به آن احتیاج داریم، این است که کشور ما آرامش پیدا بکند، سروسامان پیدا می‌کند، اگر آرامش پیدا کند، همه مقاصد کشوریها و اهل کشور حاصل می‌شود؛ و آرامش کشور بسته به این است که همه اقشار همراهی کنند، که مهمش عشایر هستند. عشایر اگر - چنانچه - همت کنند و در هر جا که هستند، آن منطقه را آرام کنند، نگذارند که قشرهایی که می‌آیند بخواهند اختلاف ایجاد کنند، بخواهند ناآرامی ایجاد کنند - یا بعضی از نادانها که خودشان مثلاً کارهایی می‌کنند و برخلاف شرافت ملی است - خود این آقایان عشایر باید در هر جا هستند جلو بگیرند، تا اینکه آرامشی حاصل بشود و چرخهای اقتصادی کشور به راه بیفتد؛ که مع الاسف با رفتن اینها فهمیدیم که همه چیزها را خراب کردند و رفتند و چیزی نگذاشتند برای ما.
الآن ما احتیاج به این داریم که آرامش حاصل بشود که بازسازی و تعمیر خرابیهای‌