سابق میسر بشود. اگر آرامش نباشد، هر جای مملکت یک صدایی درآید، یک اختلافی بشود، خوب، قهراً دولت آن وقت کارهایی که می‌خواهد برای سازمان دادن بکند، نمی‌تواند بکند و اما اگر آرامش پیدا بشود، که ان شاء الله با همت همه، جمهوری اسلامی - به حسب معنایش نه فقط رأیش، به واقعیتش - تحقق پیدا بکند و دولت مستقلی پیدا بشود، احکام اسلام تحقق پیدا بکند، آن وقت برای همه قشرهای ملت سعادت است؛ هم سعادت دنیا و هم سعادت آخرت. در هر صورت ما الآن احتیاج به کمک داریم؛ همه ما باید در این مملکتی که خراب کردند و رفتند، همدست بشویم. آرامش را اول حفظ بکنیم، دنبالش هم، همه با هم دست به هم بدهیم، ساخته بشود.
ویرانگری‌های رژیم شاه
معلوم است همه جا توجه به آن نشده. نه این است که شما خیال کنید که به عشایر شما توجه نشده؛ الآن هر عشیره‌ای از هر جا که می‌آید اعتقادش این است که فقط آنجا از همه جا بدتر است. بختیاری‌ها بیایند، همین مطلب را می‌گویند که هیچ جا به خرابی بختیاری‌ها نیست؛ عرض کنم که بلوچ‌ها می‌آیند همین را می‌گویند، کردستانی‌ها همین را می‌گویند. همه هم یک مطلب صحیحی است؛ برای اینکه به هیچ کدام رسیدگی نشده است. من کراراً گفته‌ام که تهران - که مرکز هست و همه قوای دولتی در آنجا بیشتر می‌خواهند فعالیت کنند - مثلاً برای تعمیر الآن در تهران سی محله - ظاهراً همین حدود که به من نوشته بودند هست - که این محله زاغه نشین‌ها و - عرض کنم که - چادرنشین‌ها و اینها هستند؛ در خود تهران؛ که اینها هم هیچ ندارند؛ نه برق دارند، نه آب دارند، نه اسفالت دارند، نه بهداری دارند؛ هیچ ندارند، در تهران این هست. این برای این بوده است که کاری اینها نداشتند به اینکه ملت چه بشود. آنها می‌خواستند منافع خودشان را و منافع امریکا و امثال امریکا را تأمین کنند. از این جهت به اینکه به حال ملت برسند، اصلاً این مطرح نبوده پیش آنها، که در یک مملکتی ملت خودش هم یک چیزی است. آنها چیزهایی که باید برای خود ملت صرف بشود دادند به غیر؛ ابداً مربوط به ملت هیچ نشد.