قتل عام می‌شدیم، چیز مهمی نبود؛ برای اینکه در راه حق بوده است، و مکتبمان محفوظ بود؛ و کوشش خودمان را آنقدری که می‌توانستیم کردیم؛ منتها زورمان نرسید آنها غلبه کردند؛ چنانکه اولیای حق هم بسیاری‌شان مغلوب شدند، لکن مکتب محفوظ بود؛ سید الشهدا - سلام الله علیه - با همه اصحاب و عشیره‌اش قتل عام شدند، لکن مکتبشان را جلو بردند؛ شکست در مکتب نبود پیشروی بود؛ یعنی بنی امیه را تا ابد شکست داد قتل سید الشهدا؛ یعنی آن اسلامی که بنی امیه می‌خواست بد نمایش بدهد و با ادعای خلافت برخلاف همه موازین انسانی عمل بکند، آن را سید الشهدا - سلام الله علیه - با نثار خون خودشان آن رژیم را، رژیم فاسد را، شکست داد، ولو مقتول شد؛ ما اگر در رژیم سابق در این مبارزه شکست می‌خوردیم و آن مکتبمان محفوظ می‌ماند، دست نخورده می‌ماند، و خودمان از بین می‌رفتیم خیلی اهمیت نداشت؛ برای اینکه سید الشهدا هم کشته شد؛ امیر المؤمنین هم در جنگ با معاویه شکست خورد.
توطئه با قلمهای زهر آلود
اما حالا ما سر دو راهی واقع شدیم. این اهمیت دارد. آن دو راهی این است که چه بکنیم که مکتبمان محفوظ باشد؛ و چه اعمالی مکتب ما را به باد می‌دهد. شما پاسدارهای عزیز محترم، که علاقه مند هستیم ما همه به شما، چه بکنید؟ چه اعمالی از شما صادر بشود که این اعمال در این رژیمی که الآن رژیم اسلام است، الآن جمهوری اسلامی است، مملکت ما رژیمش الآن به رفراندم جمهوری اسلامی شده، اگر ما الآن یک اعمالی به جا بیاوریم، ارتکاب یک کارهایی بکنیم که برخلاف موازین شرعیه باشد، برخلاف موازین عدالت باشد، مثلاً فرض کنید که جوانی از ما برخلاف موازین یک تعدی به غیر بکند، یک جوان که به عنوان پاسبان اسلام است بریزد در خانه یک کسی و یک کار زشتی بکند، امروز این را دیگر پای این شخص حساب نمی‌کنند، می‌گویند پاسدار اسلام هم اینطوری است؛ در رژیم سابق ساواکیها این کارها را می‌کردند، در رژیم حالا هم پاسداران اسلام این کار را می‌کنند. اگر به پای شخص حساب می‌شد و مکتب‌