این دستش نمی‌رسد، او دستش می‌رسد. اینهایی که مثلاً فرض کنید در ایران سیطره داشتند، مثل محمدرضا، اگر در عراق هم سیطره‌اش می‌رفت، همین ظلمهایی که اینجا می‌کرد آنجا هم می‌کرد. اگر در همه ممالک اسلامی هم سلطه پیدا می‌کرد، همین کارهایی که اینجا می‌کرد در همه جا می‌کرد. اگر در همه عالم هم سلطه پیدا می‌کرد، همان مطالب بود. می‌بینید که این ابرقدرتها که دستشان را همه جا دراز می‌کنند برای چاپیدن، آن آدمی که چاپیدنش یک حدود خاص داشت وقتی که شد رئیس، یک قدری وسعت پیدا می‌کند و همان کارها را آنجا می‌کند. گمان نکنید که من و شما اگر دستمان برسد به آنها نکنیم، تا آدم نشویم همان حرفها هست.
کوشش همگانی در اسلامی شدن نظام
باید همه فکر این معنا را بکنیم که رژیممان را رژیم اسلامی بکنیم. رژیم اسلامی به این است که این افرادی که در کار هستند، این افرادی که در این رژیم سر کار هستند، فرض کنید که مشغول به خدمتگزاری هستند - کارمندهای دولتی همه‌شان، هر کدام آنجا که کار می‌کنند، کارشان کار اسلامی باشد. این فکر نباشد که حالا که این اداره آنجایش خراب است، خوب، بگذار اینجایش هم خراب باشد! حالا که آن آدم آنجا خلاف می‌کند، خوب، بگذار اینجا هم خلاف بکند، همه مکلّفیم؛ همه ما. اگر همه عالم خلاف بکنند، یک آدمی که تربیت شده تحت مکتب انبیاست او خلاف نمی‌کند. تمام عالم وقتی که به هم بخورد و ظلم بشود، حضرت موسی خلاف نمی‌کند. از اینکه حالا همه دارند می‌چاپند پس باید من هم این کار را بکنم، نه. در تربیت انبیا این جور نیست. علی بن ابیطالب - سلام الله علیه - همه عالم اگر کافر هم می‌شدند به حال او فرقی نمی کرد؛ جز غصه خوردن به اینکه چرا اینها دارند خلاف می‌کنند، و الّا مَشْیِ او هیچ تغییری نمی‌کرد. آن روزی که تو خانه نشسته بود، با آن روزی که یک خلافت دارای آن وسعت - که ایران یک جزئش بود تا مصر و در حجاز و همه اینجا تحت سیطره بود و از اروپا هم یک مقداری - هیچ فرقی در حال روحیش نبود که حالا که من دارای یک‌