یک قریه‌ای، یک قلعه‌ای (1) را برد، که آنجا خود من هم رفتم؛ اطراف ماست - او می‌گفت که در این دهات صبح که می‌شود، آن ملای محل جلو می‌افتد و مردم دنبال او تظاهر می‌کنند؛ و آن قلعه را اسم برد که آن قلعه را من رفته‌ام و دیده‌ام چه قدر است؛ شاید مثلاً ده خانوار، پانزده خانوار، بشود توی آن قلعه زندگی بکنند؛ گفت حتی آن قلعه که من رفتم دیدم همان حرفهایی که تهران گفته می‌شود توی آن قلعه هم مردم آن قلعه می‌گویند. این برای من خیلی جالب بود، و اطمینان آورد که یک مطلبی که مطلب ملت است، و این طور مطلبِ ملت است که هر جا پا بگذاری همان مطلب هست؛ شما که در اروپا بودید و آنهایی که در امریکا بودند و آنهایی که در خارج کشور هر جا بودند همان مسائل را می‌گفتند که آنهایی که در داخل بودند؛ دانشجویشان همانی می‌گفت که علمای دینیشان می‌گفت، بازاریشان همان را می‌گفت که کارگرشان می‌گفت، بچه‌های این قدریشان همان را می‌گفت که بزرگها می‌گفتند؛ این مورد اطمینان من شد که یک دست غیر طبیعی در کار است.
شعاع عمل انسان تا یک حدودی است. یک کسی می‌تواند یک محله را تحت تأثیر قرار بدهد، یک کسی می‌تواند یک شهر را، یک کسی می‌تواند یک استان را، اما کسی نمی تواند به این ترتیب همه قشرهای موجود در هر جا را، از یک ملتی، از بچه‌های کوچک و تا پیرمردهایشان و دانشجویشان، با افکار متعدده‌ای که اینها دارند و با ایده‌های مختلفی که دارند، همه را تحت یک مطلب بیاورد؛ این نمی‌شود الّا اینکه دست غیبی در کار است. من مطمئن شدم به اینکه یک عنایتی از طرف خداوند تعالی هست؛ که آن عنایت ان شاء الله تا محفوظ است، شما پیروزید.
پیروزی در گرو توجه به مقاصد اسلامی
تا این توجه ملت ما به مقاصد اسلامی است، این ملت پیروز است و این حرفهایی که