فریبکاری و لفّاظی در عصر طاغوت
اینکه حالا من با شما می‌توانم صحبت بکنم - و اشکالاتتان را البته باید بعد با دولت درمیان بگذارید - این است که تاکنون کشاورزی ما به طور وحشتناکی عقب زده شده بود، و با اسم «اصلاحات ارضی» به کلّی کشاورزی از بین رفت و همه‌اش الفاظ بود. شاه به همه تعلیم کرده بود که با الفاظ، وزارتخانه‌ها الفاظ، در کشاورزی الفاظ، همه جا خطابه و الفاظ بود؛ واقعیت در کار نبود، انحراف بود. خود آن مرد از همه استادتر در این انحراف بود؛ و البته به او یاد می‌دادند استادها. تمام کارهای کشور با الفاظ و با چیزهای فریبنده می‌خواست اداره بشود. و متأسفانه از همه امور بدتر کشاورزی بود. مملکت ایران را که باید یک استانش برای خودش کافی باشد و مابقی‌اش صادر بشود، به اسم «اصلاحات ارضی» به آنجا کشاندند که احتیاج دارند به امریکا و غیر، برای همه چیز. کشاورزی را به کلّی شکست دادند. البته الفاظ زیاد! هی گفت صنعتی می‌خواهد بشود، اسباب این شد که محلّه‌هایی در تهران پیدا شد؛ محلّه‌های زاغه نشین، چادرنشین و امثال اینها. کشاورزها از مَحالّ خودشان کوچ کردند به اطراف شهرها و خصوصاً تهران. و این فاجعه‌ها و مصیبتها به بار آمد.
مهمترین کار «احیای کشاورزی» است
از حالا به بعد هم اگر بخواهید با خطابه و با لفظ و با این مسائل تمام کنید، قضایا باز همان است. اگر ما بخواهیم هی بنشینیم بگوییم ما چه کار می‌کنیم، چه کار می‌کنیم، چه کار کردیم، و واقع مطلب این باشد که کاری انجام ندهیم، این همان دستگاه سابق است؛