عمل الهی در گرو مقصد الهی
این یک واقعیتی است که در آیه هست: الَّذِینَ آمَنُوا یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ اللهِ وَالَّذِینَ کَفَرُوا یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ الطَّاغُوتِ (1). این آیه محک است برای اینکه ما خودمان را بشناسیم. هر کسی می‌داند که خودش چه می‌کند؛ می‌داند که چه مقصدی دارد؛ و کارهایی که انجام می‌دهد روی چه مقصدی انجام می‌دهد. اگر چنانچه مقصد، مقصد طاغوتی است، عمل، عمل طاغوتی می‌شود. و اگر مقصد، مقصد الهی است، عمل، عمل الهی می‌شود، و راه فهم هم خود آدم است. خود ما هم می‌دانیم، می‌فهمیم که کارهایی که انجام می‌دهیم - چه قتال باشد و چه کارهای دیگر - آیا کارهای ما روی مقاصد طاغوتی انجام می‌گیرد؛ بر ضد مصالح مملکت، بر ضد مصالح اسلام؛ یا بر مسیر اسلام، بر مسیر ملت، است. اگر بر مسیر اسلام، بر مسیر ملت اسلامی شد، این کسی که عمل می‌کند عملش الهی است و فی سبیل الله است. و اگر خدای نخواسته برخلاف مسیر ملت و ملت اسلامی و برخلاف مسیر اسلام شد، باید بفهمد که این مسیر، مسیر طاغوت است و عمل، عمل طاغوتی، حالا چه قتال باشد و چه کارهای دیگر فرقی نمی‌کند.
شماها که در مخابرات هستید و به منزله اعصاب یک ارتش هستید، خودتان باید بفهمید در یک همچو کار مهمی که وارد هستید، آیا مقصد، مقصد خدای نخواسته طاغوتی است؛ یا مقصد، مقصد الهی است و آیا در این مخابرات هیچ خدای نخواسته

خیانتی، کارشکنی می‌شود؛ یا نه، همه‌اش بر وفق مصالح کشورتان، [به‌] مصالح اسلام عمل می‌کنید. در همین مخابرات هم می‌تواند انسان خودش را تشخیص بدهد که از اولیای شیطان است یا از اولیای خداست ما خودمان می‌توانیم اعمال خودمان را تشخیص بدهیم. قبل از اینکه این نامه اعمال ما برای پیشگاه خدا و قبل از آن برای پیشگاه امام زمان - سلام الله علیه - برسد، خودمان باید نظر کنیم به این نامه اعمالمان، یعنی صفحه قلبمان، که همه چیز درش نقش می‌شود همان صورتِ نامه اعمال است. خودمان بفهمیم چه کاره هستیم. آیا ما در این کاری که به ما محوّل است، با صداقت، صمیمیت، برای صلاح ملت و برای صلاح اسلام کار می‌کنیم؟ چه من که یک طلبه هستم و کارهای طلبگی می‌کنم و شما که در مخابرات هستید و کارهای مخابراتی می‌کنید، یا آنهایی که در میدان جنگ هستند، همه باید خودمان تشخیص بدهیم چه می‌کنیم.
بقای نتیجه اعمال
برادرهای ما! این چند روز عمر را برای خدا صرف کنید. عزیزان من! این چند روزی که ما هستیم برای خدا صرف کنید. این را، این حیات از دست ما می‌رود؛ این دنیا برای هیچ کس باقی نمی‌ماند. آن چیزی که برای همه باقی می‌ماند نتیجه آن اعمالی است که از ما صادر می‌شود. هر عملی که از ما صادر می‌شود یک صورتی در آن عالم دارد و ما آن را می‌بینیم: فَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَیْراً یَرَهُ (1) خودِ او را می‌بینیم. هر ذرّه خیراتی که از شما صادر می‌شود، هر عمل انسانی که از شما صادر می‌شود، هر عمل اسلامی که از شما صادر می‌شود، یک صورتی در آن عالم دارد؛ و شما آن را می‌بینید. و چنانچه خدای نخواسته یک امر غیر انسانی، یک امری برخلاف مسیر اسلام، برخلاف مصالح کشور اسلامی از ما صادر بشود، صورتش در آن عالم با مناسبت هست و ما می‌بینیم. کاری بکنید که وقتی از اینجا بار را بستید، در حضور خدای تبارک و تعالی با روسفیدی باشید. کاری نکنید که خدای نخواسته در آنجا غیر از این صورتی که اینجا دارید داشته باشید.

کار شما مهم است، این کار مهم را خوب انجام بدهید. همه کارهایمان مهم است، همه باید کارهایمان را خوب انجام بدهیم.
خداوند ان شاء الله شما را تأیید کند؛ موفق کند به اینکه اعمال صالح انجام بدهید. این کاری که محوّل [به‌] شماست اگر خوب انجام دادید، این عمل صالح است. اگر خدای نخواسته بد انجام بگیرد، عمل ناصالح و نتیجه‌اش عاید خودتان می‌شود. ان شاء الله موفق باشید و مؤید.