عمل الهی در گرو مقصد الهی
این یک واقعیتی است که در آیه هست: الَّذِینَ آمَنُوا یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ اللهِ وَالَّذِینَ کَفَرُوا یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ الطَّاغُوتِ (1). این آیه محک است برای اینکه ما خودمان را بشناسیم. هر کسی می‌داند که خودش چه می‌کند؛ می‌داند که چه مقصدی دارد؛ و کارهایی که انجام می‌دهد روی چه مقصدی انجام می‌دهد. اگر چنانچه مقصد، مقصد طاغوتی است، عمل، عمل طاغوتی می‌شود. و اگر مقصد، مقصد الهی است، عمل، عمل الهی می‌شود، و راه فهم هم خود آدم است. خود ما هم می‌دانیم، می‌فهمیم که کارهایی که انجام می‌دهیم - چه قتال باشد و چه کارهای دیگر - آیا کارهای ما روی مقاصد طاغوتی انجام می‌گیرد؛ بر ضد مصالح مملکت، بر ضد مصالح اسلام؛ یا بر مسیر اسلام، بر مسیر ملت، است. اگر بر مسیر اسلام، بر مسیر ملت اسلامی شد، این کسی که عمل می‌کند عملش الهی است و فی سبیل الله است. و اگر خدای نخواسته برخلاف مسیر ملت و ملت اسلامی و برخلاف مسیر اسلام شد، باید بفهمد که این مسیر، مسیر طاغوت است و عمل، عمل طاغوتی، حالا چه قتال باشد و چه کارهای دیگر فرقی نمی‌کند.
شماها که در مخابرات هستید و به منزله اعصاب یک ارتش هستید، خودتان باید بفهمید در یک همچو کار مهمی که وارد هستید، آیا مقصد، مقصد خدای نخواسته طاغوتی است؛ یا مقصد، مقصد الهی است و آیا در این مخابرات هیچ خدای نخواسته