اجنبى هستيم. الآن هم مى‌گويند يك چيزهايى معلوم شده است؛ مثلًا در نباتات كه سابق همه مى‌گفتند، اينها مرده هستند، حالا مى‌گويند كه با آنتنهايى كه هست از ريشه‌هاى درخت كه در آب جوش هست، صداى هياهو [مى‌شنوند]. حالا اين راست باشد يا دروغ نمى‌دانم؛ لكن عالم پر هياهوست. تمام عالم زنده است، همه هم اسم اللَّه هستند. همه چيز اسم خداست. شما خودتان از اسماء اللَّه هستيد، زبانتان هم از اسماء اللَّه است، دستتان هم از اسماء اللَّه است. به اسم اللَّه، الْحَمْدُ للَّه، حمد هم كه مى‌كنيد اسم اللَّه است. زبان شما كه حركت مى‌كند اسم اللَّه هست، از اينجا پا مى‌شويد، مى‌رويد به منزلتان، با اسم اللَّه مى‌رويد. نمى‌توانيد تفكيك كنيد. خود شما اسم اللَّه هستيد، حركات قلبتان هم اسم اللَّه است، حركات نبضتان هم اسم اللَّه هست، اين بادهايى كه وزيده مى‌شود، همه اسم اللَّه‌اند. از اين جهت، آيه شريفه محتملًا مى‌خواهد همين معنا را بفرمايد. در بسيارى از آيات ديگر هم هست كه به اسم اللَّه كذا ...، صحبت از اسم اللَّه است؛ و همه چيز اسم اللَّه است؛ يعنى حق است و اسماء اللَّه همه چيز اوست. اسم در مسمّاى خود فانى است. ما خيال مى‌كنيم كه خودمان يك استقلالى داريم، يك چيزى هستيم؛ لكن اين طور نيست. اگر آنى، آن شعاع وجود كه موجودات را با آن شعاع، با آن اراده، با آن تجلّى موجود فرموده، اگر آنى آن تجلّى برداشته بشود، تمام موجودات لاشى‌ءاند، برمى‌گردند به حالت اولشان. براى آنكه ادامه موجوديت هم به همان تجلّى اوست. با تجلّى حق تعالى همه عالم وجود پيدا كرده است، و آن تجلّى و نور، اصل حقيقت وجود است؛ يعنى اسم اللَّه است: اللَّهُ نُورُ