هست؛ و چون همه امور، همه چيزها از اوست و به او برمى‌گردد و هيچ موجودى از خودش چيزى ندارد، خودى در كار نيست كه كسى بايستد [و] بگويد من خودم هم يك چيزى دارم -يعنى مقابل مبدأ نور- خودم هم يك چيزى دارم كه از خودم هست، آن وقت هم كه دارى، باز از خودت نيست، آن وقت هم كه چشم دارى باز اين چشم از خودت نيست، اين چشمى است كه به جلوه او وجود پيدا كرده.
پس، حمدى كه مى‌كنيم و حمدى كه مى‌كنند و ثنايى كه مى‌كنند و ثنايى كه مى‌كنيم با اسم اللَّه است؛ به سبب اسم اللَّه است؛ و اين هم فرموده است: بسم اللَّه. اللَّه، يك جلوه جامع است، يك جلوه‌اى از حق تعالى است كه جامع همه جلوه‌هاست، رحمان و رحيم از جلوه‌هاى اين جلوه است.
اللَّه، جلوه حق تعالى است و رحمان و رحيم از جلوه‌هاى اين جلوه است. «رحمان» با رحمت و با رحمانيت، همه موجودات را ايجاد كرده [است‌]، اين رحمت است. اصلًا وجود رحمت است؛ حتى آن وجودى كه به موجودات شرير هم اعطا شده، باز رحمت است؛ رحمت واسعه‌اى است كه همه موجودات در زير پوشش [آن‌] هست؛ يعنى همه موجودات عين رحمت هستند، خودشان رحمتند.
و اللَّه به اسم اللَّه، همان جلوه‌اى است كه جلوه به تمام معنى است.
مقامى است كه جلوه را به تمام معنى مى‌تواند بروز بدهد. اسم جامع است، يك اسمى است كه باز جلوه است؛ خود ذات حق تعالى اسم ندارد: «لا اسْمَ لَهُ وَ لا رَسْمَ» اسم اللَّه و اسم رحمان و اسم رحيم، همه اينها اسما هستند، جلوه‌ها هستند؛ و با اين اسم اللَّه كه جامع همه كمالات است به مرتبه ظهور، رحمان و رحيمش را ذكر فرموده است از باب اينكه‌