كه غيبت ادامُ كِلابِ النّارِ (۱) است؛ كسى كه غيبت بكند، كلبهاى آتش او را مى‌بلعند- نه بلعيدنى كه موجود بشود و تمام بشود، (۲) بلعيدنى كه او هست و مى‌بلعندش، آنجا هم كه مى‌رود مى‌بلعندش- اگر آدم باورش بيايد غيبت نمى‌كند. اينكه ما خداى ناخواسته يك وقت غيبت مى‌كنيم براى اين [است‌] كه آنجا را باورمان نيامده است.
آدمى كه باورش بيايد كه تمام كارهايى كه در اينجا انجام مى‌دهد در آن عالم يك صورتى دارد، اگر خوب است صورت خوب، و اگر بد است صورت بد، حساب در كار هست (۳) -حالا تفصيل قضيه لزومى ندارد- اما اين معنا كه هر كارى حساب دارد؛ اگر چنانچه غيبت بكند، آنجا محاسبه هست، جهنم هست، اگر اذيت كند مؤمنين را، جهنم است آنجا، و اگر خيرات و مبرّات داشته باشد، بهشت است در آنجا، كسى كه باورش آمده باشد اين را [عمل هم مى‌كند.] نه اينكه همان كتاب خوانده باشد و عقلش ادراك كرده باشد؛ بين ادراك عقلى و باور نفسانى و قلبى خيلى فاصله هست.
بسيارى وقتها انسان عقلًا يك چيزى را ادراك مى‌كند، لكن چون باورش نيامده، تبعيت نمى‌كند؛ آن وقتى كه باورش بيايد، تبعيت مى‌كند.

(۱)- على -عليه السلام- در ضمن مواعظ خود به نوف بكالى مى‌فرمايد: إجْتَنِبِ الْغَيْبَةَ فَإنَّها إِدامُ كِلابِ النّارِ؛ از غيبت دورى كن؛ زيرا كه آن نانخورش سگهاى آتش است؛ وسائل الشيعة؛ ج ۸: ابواب احكام العشرة؛ باب ۱۵۲، ص ۵۹۹، ح ۱۳؛ و خمينى، روح اللَّه؛ شرح چهل حديث؛ ح ۱۹.
(۲)- يعنى يك بار بلعيدن انجام نمى‌پذيرد و پايان كند، بلكه دائماً بلعيدن تكرار مى‌شود.
(۳)-  اشاره به مسأله تجسّم اعمال و صفات و ملكات انسانى است كه در عوالم برزخ و قيامت بروز مى‌كند. براى اطّلاع بيشتر صدر المتألّهين؛ شواهد الربوبية؛« الشاهد الثالث»، «الاشراق السابق»، ص ۳۲۹؛ خمينى، روح اللَّه؛ شرح چهل حديث؛ شرح احاديث ۱، ۴، ۷، ۱۹، ۲۷.