«ايمان» عبارت از اين باور است. علم به پيغمبر فايده ندارد، ايمان به پيغمبر فايده دارد. برهان اقامه كردن بر وجود خداى تبارك و تعالى كافى نيست، ايمان بايد بياورد انسان؛ قلب را باور بياورد؛ و خاضعش كند براى او. اگر ايمان آمد همه چيز دنبالش است.
اگر انسان باورش آمد كه يك مبدئى براى اين عالم هست، و يك بازخواستى براى انسان هست در يك مرحله بعد، مردن فنا نيست، مردن انتقال از يك نقص به كمال است؛ اگر اين را باورش بيايد، اين انسان را نگه مى‌دارد از همه چيزها، از همه لغزشها. [مهم‌] اين است كه اين باور چطور بيايد.
اين آيه شريفه كه مى‌فرمايد كه به اسم اللَّه الحمد للَّه، من يك جهتش را عرض كردم- و من نه اينكه به جزم مى‌گويم؛ اين است، محتملات است- اگر آدم باورش بيايد كه تمام محامد از اوست، ديگر در دلش شرك واقع نمى‌شود، ديگر براى هر كس حمد كند جلوه خدا را [حمد كرده است‌].
اگر يك قصيده‌اى براى حضرت امير مى‌گويد، مى‌فهمد كه اين براى خداست، براى اينكه او جلوه بزرگ خداست، چون جلوه بزرگ خداست، مدح او مدحِ خداست. مدح جلوه است.
اگر آدم باورش بيايد كه همه محامد مال اوست، خودش را كنار مى‌گذارد.
اينكه مى‌بينيد اين قدر آدم داد لِمَنِ الْمُلْك مى‌زند، اين قدر غرور پيدا مى‌كند، براى اين است كه نمى‌شناسد خودش را: مَنْ عَرَفَ نَفْسَهُ فَقَدْ عَرَفَ رَبَّهُ. (۱) نمى‌داند خودش هيچ است. اگر اين را بفهمد و باورش بيايد

(۱)- بحار الأنوار؛ ج ۲: كتاب العلم؛ باب ۹، ص ۳۲، ح ۲۲ (از رسول خدا (ص))؛ غرر الحكم و درر الكلم؛ ج ۵، ص ۱۹۴، ح ۷۹۴۶ (از على -عليه السلام-).