اول مرتبه قيام است: قُلْ إِنَّمَا أَعِظُكُم بِواحِدَةٍ أَن تَقُومُوا للَّهِ. (۱) اصحاب سير هم اين را منزل اول دانسته‌اند؛ شايد هم مقدمه باشد و منزل نباشد.
در منازل السائرين اين را منزل اول دانسته؛ لكن ممكن است كه اين اصلًا مقدمه باشد، منزل بعد باشد. اول اين است كه يك وصيت، يك موعظه به وسيله يك موجودى كه خودش يافته است [صادر مى‌شود] و مى‌فرمايد به آنها بگو كه: إِنَّمَا أَعِظُكُمْ بِوحِدَةٍ؛ فقط يك موعظه، فقط اينكه قيام كنيد براى خدا. همه چيز از اينجا شروع مى‌شود، همه مسائل از اينجا شروع مى‌شود كه «قيام للَّه» باشد، انسان نهضت كند براى خدا، بايستد براى خدا، از اين خواب بيدار بشود. كأنّه [امر مى‌كند] به اين خوابها، به اينهايى كه افتاده‌اند آنجا و خوابند و بيهوش، بگو كه من به شماها يك موعظه دارم و آن اين است كه بلند شويد از جا براى خدا، قيام كنيد براى خدا، راه بيفتيد؛ و ما همين يك موعظه را هم تا حالا گوش نكرده‌ايم، براى او راه نيفتاده‌ايم. راه افتادنمان براى خودمان است؛ آنها هم كه خيلى خوب هستند باز براى خودشان. بله اوليايى هستند كه يك جور ديگرند؛ آن موعظه براى ما خوابهاست، آنها رسيده‌اند، بالا هستند. ما را خواهند برد، اين معنا را هيچ كس نمى‌تواند [انكار كند]، ما الآن اينجا هستيم و موكلهايى كه بر همه قواى ما تسلط دارند، دارند ما را مى‌برند. آن قوا دارند ما را به آن طرف مى‌كشند؛ از اول كه در طبيعت هستيم دارند مى‌كشند ما را [به‌] طرف جاى ديگر، ما خواهيم رفت، لكن خواهيم رفت با ظلمتها، با حجابها.
حب دنيا، مبدأ همه چيز است. حُبُّ الدُّنْيا رَأْسُ كُلِّ خَطيئَةٍ. (۲) مبد

(۱)- سبأ/۴۶.
(۲)- عن ابى عبد اللَّه -عليه السلام- قال: رَأْسُ كُلِّ خَطيئَةٍ حُبُّ الدُّنيا؛ اصول كافى؛ ج ۴: كتاب الايمان و الكفر؛ «باب حب الدنيا و الحرص عليها»، ص ۲، ح ۱؛ اصول كافى؛ ج ۳: كتاب الايمان و الكفر؛ «باب ذمّ الدنيا و الزهد فيها»، ص ۱۹۷، ح ۱۱؛ بحار الأنوار؛ ج ۷، ص ۱ و ج ۷۴، ص ۱۷۸.