و هكذا ....
اينكه خيال كردند كه اين علوم معنوى، مردم را از فعاليت بازمى‌دارند، اين اشتباه است؛ همان آدمى كه اين علوم معنوى را به مردم ياد مى‌داد و كسى هم مثل او بعد از رسول اللَّه حقايق را نمى‌دانست، همان روزى كه با او بيعت كردند- به حسب تاريخ- كلنگش را برداشت، رفت سراغ فعاليتش، منافات با هم ندارد. اينهايى كه به خيال خودشان از دعا و ذكر و [امثال‌] اينها مردم را پرهيز مى‌دهند كه بچسبند اين مردم به دنيا، اينها هم نمى‌دانند قصه چيست، اينها نمى‌دانند كه همين دعا و همين چيزها آدم را مى‌سازد، به طورى كه [با] دنيا هم آن طورى كه بايد با آن رفتار كند، مى‌كند.
عدل را همين انبيايى كه همه مصايب براى آنها بود و اهل ذكر و فكر و همه چيز بودند، در دنيا اقامه كردند، به ضد ستمگرها قيام كردند؛ همان حسين بن على- سلام اللَّه عليه- [قيام‌] كرد كه دعاى يوم العرفه‌اش را مى‌بينيد چيست. همان دعاها مبدأ اين طور مسائل مى‌شود، همان توجهات به خدا. اين ادعيه انسان را متوجه مى‌كند به مبدأ غيبى. اگر انسان درست بخواند، همان توجه به مبدأ غيبى موجب اين مى‌شود كه انسان علايقش به خودش كم بشود؛ و اين نه مانع از فعاليت است؛ خير، اين فعاليت هم مى‌آورد، لكن فعاليت براى خودش نيست. مى‌فهمد كه بايد فعاليت كند براى بندگان خدا؛ خدمت به خداست.
اينهايى كه از كتب ادعيه انتقاد مى‌كنند، براى اين است كه نمى‌دانند، جاهلند، بيچاره‌اند؛ نمى‌دانند كه اين كتب ادعيه چطور انسان مى‌سازد.
اين دعاهايى كه از ائمه ما وارد شده است، مثل مناجات شعبانيه، مثل كميل، دعاى حضرت سيد الشهدا- سلام اللَّه عليه- سمات، اينها چطور انسان درست مى‌كنند. همان كه آن دعاى شعبانيه را مى‌خواند، شمشير