[هم‌] مى‌كشد. در روايت است كه همه ائمه دعاى شعبانيه مى‌خواندند.
من نديدم كه در ساير ادعيه كه اين طور تعبير شده باشد كه همه ائمه مى‌خواندند. (۱) همان كه اين دعاى شعبانيه را مى‌خواند، همان شمشير مى‌كِشد و با كفار جنگ مى‌كند. اين ادعيه انسان را از اين ظلمت بيرون مى‌برد؛ وقتى كه از اين ظلمت بيرون رفت، يك انسانى مى‌شود كه براى خدا كار مى‌كند؛ كار مى‌كند اما براى خدا، شمشير مى‌زند براى خدا، مقاتله مى‌كند براى خدا، قيامش براى خداست. نه اين است كه ادعيه بازمى‌دارد انسان را از اينهايى كه آن آقايان مى‌گويند. آنها همه آمالشان همين جاست. هر چه ماوراى اينجا باشد ذهنيات است در نظر آقايان، و يك وقت هم به آن مى‌رسند كه ببينند آنها عينيات بوده، اينها ذهنيات است. همين ادعيه و همين خطبه‌ها، و همين نهج البلاغه و همين مفاتيح الجنان و همين كتابهايى كه ادعيه هستند، اينها همه كمك انسانند، در اينكه انسان را آدم كنند.
وقتى يك انسانى آدم شد، به همه اين مسائل عمل مى‌كند، زراعت هم مى‌كند، لكن زراعتى كه براى خداست؛ جنگ هم مى‌كند. همه اين جنگهايى كه در مقابل كفار و در مقابل ستمگرها شده، از اصحاب توحيد و از اين دعاخوانها بوده [است‌]. آنهايى كه در ركاب رسول خدا، در ركاب امير المؤمنين بودند، اكثراً اهل اين جور عبادات زياد بودند. خود حضرت امير در بحبوحه جنگ ايستاده بود، نماز مى‌خواند. آنجا قتال بود و او نمازش را مى‌خواند. قتال هم مى‌كرد، نماز هم مى‌خواند. وقتى هم در همان بحبوحه جنگ از او يك مطلبى را پرسيدند، ايستاد توحيد برايشان‌

(۱)- اقبال الاعمال؛ ص ۶۸۵ (اعمال ماه شعبان)؛ مصباح المتهجّد و سلاح المتعبّد؛ ص ۳۷۴؛ بحار الأنوار؛ ج ۹۱: كتاب الذكر و الدعاء؛ باب ۳۲، ص ۹۷-۹۹، ح ۱۲.