عمده نظر من به اين است كه حيف است يك دسته‌اى از اهل علم كه مردم صالح و خوبى هستند، اينها محروم بمانند از يك مسائلى. ما كه آمديم قم، مرحوم آقا ميرزا على اكبر حكيم (۱) -خدا رحمتش كند- در قم بود؛ وقتى كه حوزه علميه قم تأسيس شد، يكى از مقدسين -آن هم خدا رحمتش كند- گفته بود: «ببين اسلام به كجا رسيده است كه درِ خانه آقا ميرزا على اكبر باز شد!». علما مى‌رفتند آنجا درس مى‌خواندند. مرحوم آقاى خوانسارى، (۲) مرحوم آقاى اشراقى، (۳) اين آقاى خوانسارى، (۴) اينها مى‌رفتند پيش آقا ميرزا على اكبر درس مى‌خواندند؛ آن آقا گفته بود كه ببين اسلام به كجا رسيده است كه درِ خانه ميرزا على اكبر باز شد! و حال آنكه خيلى مرد صالحى بود؛ و بعد از اينكه ايشان فوت شده بود، گوينده‌شان در منبر گفته بود كه من خودم ديدم قرآن مى‌خواند! مرحوم آقاى شاه‌آبادى (۵) ناراحت شده بود از اينكه اين آقا گفته است كه من‌

(۱)- ميرزا على اكبر يزدى (متوفى ۱۳۴۴ ه. ق.) از شاگردان حوزه فلسفه و عرفان تهران بود، در اواخر عمر در قم اقامت گزيده و به تدريس فلسفه پرداخت. در رياضيات تبحر فراوان داشت، حضرت امام خمينى (س) نيز مدتى از درس او بهره گرفته‌اند.
(۲)- آيت اللَّه سيد محمد تقى خوانسارى (۱۳۰۵-۱۳۷۱ ه. ق.) تحصيلات خود را در خوانسار و نجف و قم به انجام رسانيد. وى از مراجع شيعه و اساطين حوزه علميه قم پس از مرحوم حاج شيخ عبد الكريم حائرى به شمار مى‌رود. وى در جنگ عراق عليه انگليس شركت كرد و در پايان نبرد، دستگير و تبعيد شد.
(۳)- ميرزا محمد تقى اشراقى (۱۳۱۳-۱۳۶۸ ه. ق.) فرزند مرحوم عالم بزرگ، ميرزا محمد ارباب بود، از پدر و شيخ ابو القاسم كبير قمى و آيت اللَّه حائرى استفاده كرد و به مرتبه اجتهاد رسيد. وى در خطابه كم نظير و فوق العاده بود. تفسير سوره يوسف و تفسير «ن و القلم» از آثار مطبوع اوست.
(۴)- آيت اللَّه سيد احمد خوانسارى (۱۳۰۹-۱۴۰۵ ه. ق.) از مراجع تقليد پس از مرحوم آيت اللَّه بروجردى مى‏باشد، وى در خوانسار و نجف و قم تحصيل كرده است؛ و با درخواست مردم تهران و فرمان مرحوم آيت اللَّه بروجردى در تهران اقامت گزيد و به تدريس و ارشاد پرداخت. از آثار اوست: جامع المدارك فى شرح مختصر النافع.
(۵)- ميرزا محمد على، فرزند محمد جواد حسين‌آبادى اصفهانى شاه‌آبادى (۱۲۹۲-۱۳۶۹ ه. ق.) فقيه، اصولى، عارف و فيلسوف برجسته قرن چهاردهم هجرى بود كه تحصيلات خود را در حوزه‌هاى اصفهان، تهران و نجف به پايان برد. ابتدا در سامرا و سپس در قم و تهران به تدريس پرداخت و در بين سالهاى (۱۳۴۷-۱۳۵۴ ه. ق.) حضرت امام خمينى (س) از درس عرفان و اخلاق ايشان بهره برد. از آثار اوست: شذرات المعارف، الانسان و الفطرة، القرآن و العترة، الايمان و الرجعة، منازل السالكين، حاشيه بر كفاية.