باشد به خود سوره؛ مثلًا در سوره حمد بسم اللَّه الرّحمن الرّحيم، الحمد للَّه:
به اسم خداى تبارك و تعالى حمد براى اوست.
اسم، علامت است؛ اينكه بشر براى اشخاص و براى همه چيز يك اسمى گذاشته است، نامگذارى كرده است، براى اين است كه اين علامت، يك شناسايى اسمى باشد، زيد را آدم بفهمد كى هست. اسماى خدا هم علامتهاى ذات مقدس اوست؛ و آن قدرى كه بشر مى‌تواند از ذات مقدّس حق تعالى اطّلاع ناقص پيدا كند از اسماى حق است. خود ذات مقدس حق تعالى يك موجودى است كه دست انسان از او كوتاه است.
حتى دست خاتم النبيين كه اعلم و اشرف بشر است، از آن مرتبه ذات كوتاه است. آن مرتبه ذات را كسى نمى‌شناسد غير از خود ذات مقدس. (۱) آن چيزى كه بشر مى‌تواند به آن دسترسى پيدا كند اسماء اللَّه است، كه اين اسماء اللَّه هم مراتبى دارد، بعضى از مراتبش را ما هم مى‌توانيم بفهميم، و بعضى از مراتبش را اولياى خدا و پيغمبر اكرم (ص) و كسانى كه معلَّم به تعليم او هستند مى‌توانند ادراك كنند.
همه عالم اسم اللَّه‌اند؛ تمام عالم. چون اسم، نشانه است؛ همه‌

(۱)- پيامبر (ص) فرموده‌اند: ما عَبَدْناكَ حَقَّ عِبادَتِكَ وَ ما عَرَفْناكَ حَقَّ مَعْرِفَتِكَ؛ ما آن گونه كه شايسته عبادت توست تو را عبادت نكرده‌ايم و آن گونه كه شايسته معرفت توست تو را نشناخته‌ايم؛ مرآة العقول؛ ج ۸: كتاب الايمان و الكفر؛ «باب الشكر»، ص ۱۴۶، شرح حديث ۱.