در کمیته‌ها، در دادگاهها، در ادارات، در بین کشاورزان، در بین کارکنان صنعت نفت، در همه اینها یک بساط ناآرامی ایجاد کنند. ناآرامی تا در خارج منعکس بشود که این کشور، این مملکت نمی‌تواند خودش را اداره کند. محتاج به این است که یک مدیری برود این را اداره‌اش کند. ایجاد نارضایتیهایی می‌شود که این ناراحتیها با اینکه سنگین است، لکن ملت ما باید توجه داشته باشد که برای چه مقصدی ایجاد می‌شود. در این صحراهایی که کشاورزها مشغول کشاورزی هستند می‌روند با عناوین مختلف جلوگیری می‌کنند، نمی‌گذارند کار بکنند. در کارخانه‌ها هرچه بتوانند جلوگیری می‌کنند که کار نشود. نتوانستند، کم کاری ایجاد می‌کنند. در دانشگاهها به یک صورت دیگری و در ارتش و در ژاندارمری و در سایر قشرهای انتظامی آنجا هم به یک جور دیگری. تمام اینها یک مقصد دارند و آن مقصد این است که نگذارند این انسجامی که باید بین این ملت حاصل بشود و آن انسجامی که بود و با آن انسجام پیش بردند، نگذارند این عمرش باقی باشد. می‌دانند که اگر این انسجام که بین اقشار ملت بود، به عمرش ادامه بدهد، ملت پیروز می‌شود تا آخر هم دست آنها کوتاه می‌شود. پس باید چه بکنند؟ بیایند بین قشرها ایجاد اختلاف کنند. من خانه ندارم، من حقوقم کم است، من درجه‌ام کم است، درجه داری اصلاً نمی‌خواهد.
خطر غفلت و فریب
یکی از حرفهایی که در بین ارتشیهاست، یک دسته جوان که گول خوردند، درجه داری نمی‌خواهیم همه یکجور باید باشند - از این حرفها، از این نطقها - گاهی گول خورده‌اند به اسم اسلام، یک چیزهایی را می‌گویند که اسلام در آن نیست. و گاهی هم متعمدند و گول نخورده‌اند، لکن متعمدند و از روی عمد این کار را می‌کنند. امروز این نحو اختلافاتی که ایجاد کردند و شما دیدید که در زمان نهضت، آن وقتی که مشغول بودند همه مردم به مبارزه با رژیم، این‌جور اختلافات نبود اصلاً. اگر آن روز هم این اختلافات بود ابداً پیشبردی نمی‌شد. این اختلافات بکلی نادیده بود. هیچ کس فکر این‌