بودند که می‌گفت دارد خراب می‌شود و شما اجازه بدهید که من بروم و از سهم امام کمک کنم و آنجا را درست کنم؛ خوب، ما هم اجازه می‌دادیم. وضع اینطور بود که یک آب انباری در یک فرسخی - مثلاً - بوده است، یا درست کرده بودند، و این بیچاره‌ها از اینجا باید بروند آنجا و آب بیاورند. دیگر اسفالتی در کار نبود؛ نمی‌دانم طبیبی اصلاً در کار نبود. لابد این را شنیده‌اید شما که بعضی از جاها به واسطه کم آبی و بی‌طبیبی بچه‌شان وقتی چشمش [به هم‌] می‌چسبید و می‌خواستند باز کنند، با بول این کار را می‌کردند! این مملکت «متمدن» ما بود که بنا بود یک سال - دو سال دیگر برسد به ژاپن یا بشود مثل امریکا! این مملکتی بود که هی می‌گفتند «تمدن بزرگ» و «دروازه تمدن بزرگ». مردم بیچاره را اغفال کردند و همه چیزشان را دادند به خارجیها و از همه مواهبی که، چیزهایی که در زندگانی نیاز اول بشر است، مثل طبیب، مثل بیمارستان، اینها را فاقد بودند؛ حتی در تهران، این بیچاره‌هایی که در زاغه‌ها نشستند، برای من نقل می‌کردند که پنجاه تا شصت تا پله باید بروند تا برسند به شیر آب و آب برای خودشان تهیه کنند. این مال آن زمان بود.
آنها خوردند و بردند و مصیبتهایی برای مملکت ما به بار آوردند، که تا سالهای طولانی نمی‌شود جبرانش کرد. اگر همه ملت با هم دست بدهند، چندین سال طول می‌کشد تا جبران بشود.
شیطنت‌ها برای دلسرد نمودن مردم از انقلاب
من امیدوارم که همه ملت چنانکه از اول نهضت یک تحولی پیدا شده بود و بیدار شده بودند، حالا هم این بیداری ان شاء الله محفوظ بماند و آن هوشیاری باقی بماند و با همان حال به پیش بروند، تا اینکه ان شاء الله این کشور اصلاح بشود و اقتصاد این مملکت درست بشود، احتیاج ما به خارج از بین برود، و خودمان مستقلاً و آزاد زندگی کنیم.
از اموری که باید من تنبه بدهم این است که بسیار اشخاص هستند که افتادند توی بازار و توی دانشگاهها و توی کارگرها و همه قشرها و مردم را دارند سرد می‌کنند از این نهضتی که کرده‌اند؛ هی به گوششان می‌خوانند که این هم جمهوری اسلامی! چه کرد؟