آنها را. در سایر طبقات شاید نیست اینطور ورزش. اینها تا حد جنگ و دعوا با هم مقابل می‌شوند. مرحوم آقای آسید احمد زنجانی - رَحِمَهُ الله - نقل می‌کردند که در روزنامه ملّا نصرالدین (1) که قفقاز طبع می‌شده، عکسی انداخته بوده از دو تا طلبه، دو تا اهل علم، یکی این طرف، یکی آن طرف نشسته و دعوا کرده‌اند، دندان یکی بیرون افتاده، کفش یکی هم بالای سر آن یکی است. و او برای انتقاد از این طایفه این را نوشته بود، این را عکسبرداری کرده بود. او نمی‌دانست که در عین حالی که گاهی وقتها به این مسائل هم می‌رسند، لکن به مجرّد اینکه مباحثه تمام می‌شود، با هم می‌نشینند، رفیق و با هم دوست و برادر [ند.]
ما اگر در مسائلی که پیش می‌آید، در هر وضعی که باشد، البته مسائل زیاد الآن در مجلس طرح می‌شود و شما بعدها هم مواجه هستید با مسائل زیادی که برای ملت است و هر کسی نظر دارد و هر کسی اجتهاد دارد، هر کسی باید مسائل را طرح بکند و بگوید، اما همان طوری که طلبه‌ها مسائل را می‌گویند، که منتهی به این نشود که حالا که من مخالف با شما هستم در نظر و شما مخالف من هستید در نظر این منتهی به این بشود که نه، ما دو تا خصم و دو تا دشمن با هم هستیم. اگر اینطور باشد که واقعاً - خدای نخواسته - روی خصام باشد، باید ما خودمان را بشناسیم به اینکه ما اهل ناریم. برای اینکه خصام اینجا آن خصام را می‌آورد. چنانچه ایمان در کار باشد، برادری در کار باشد و با برادری و حسن نیت [و] رفاقت مسائل طرح بشود، همه باید نظر خودشان را بدهند و هیچ کدام هم برایشان حتی جایز نیست که یک چیزی را بفهمند و نگویند. باید وقتی می‌فهمند، اظهار کنند. این موافق هر که باشد، باشد؛ مخالف هر که هم باشد، باشد؛ برای اینکه شما وکیل مردم هستید، امین مردم هستید. امین و وکیل باید مسائلی که طرح می‌شود آن مقداری که می‌تواند و می‌فهمد اظهار کند، لکن به‌طور خصومت، به‌طور تنازع و خصومت نباشد،