نیست و لهذا می‌بینید که در تمام این روزنامه‌ها و در تمام این رادیوها و دستگاه تبلیغی، آن نقطه اصلی را باز نمی‌توانند ذکر کنند. همه‌مان می‌دانیم، همه شان می‌دانند، همه مطبوعات و ارباب مطبوعات می‌دانند این را که آن نقطه اصلی - که البته نقطه اصلی که عرض می‌کنم نقطه اصلی در این صف نوکرها، نه در آن صف اربابها - آن نقطه اصلی عبارت از شاه است. یعنی تمام این جنایتهایی که در ایران واقع شده است در عصر ما - در این عصر - تمام این جنایتها با امر شاه است. امکان ندارد که یک سربازی سرِ خود آدم بکشد، یا یک صاحبْ منصبی سر خود اجازه آدمکشی بدهد، یا یک وزیری، یک - نمی‌دانم - نخست وزیری همچو قدرتی داشته باشد که سر خود دستور کشتن، دستور زخم زدن، این دستورات را بدهد. تمام این جنایتهایی که واقع شده و واقع می‌شود با امر مستقیم شاه است که باید بزنید. در 15 خرداد - از قراری که معروف شد - فرماندارْ خودِ او بوده است و با هلیکوپترش بالای شهر [پرواز] می‌کرده است و امر می‌کرده. امرش این بوده است که به جاهایی بزنید که دیگر زخمی نباشد، [به‌] مریضخانه‌ها، به جاهایی بزنید که بکشد!
«آزادی» و «فضای آزاد سیاسی» معنایش این است که هیچ کس حق اظهارنظر ندارد، چنانچه مطبوعات ما حالا هم حق اظهارنظر ندارند! اگر یک وقتی آزاد بشود مطبوعات ما و دستگاه‌های تبلیغاتی، از قبیل رادیو و تلویزیون و اینها، آن وقت معلوم می‌شود قضیه چه هست و چه بوده؛ یعنی حالا نه من و نه شما و نه اکثر مردم اطلاع نداریم از اینکه چه گذشته است. ما اطلاع از این ظواهر داریم؛ از این خیابانها که کشته‌ها تویش پُشته شده است و از این ظواهر امر، از این سطح ظاهری ماها اطلاع داریم؛ از آن سطح باطن و از آن مسائلی که بر ایران گذشته است و می‌گذرد و زیر پرده است، از آنها ما الآن اطلاع نداریم؛ لکن اشخاصی هستند که اطلاع دارند و در عمق مسائل بوده‌اند، و حالا شاید همه چیزها هم نباشد لکن خوب بیشترش در تواریخ هست. الآن شما مطمئن باشید که کتابها نوشته شده است لکن اینها نتوانسته‌اند این کتابها را طبع کنند و منتشر. و آن وقتی که آزاد بشود به معنای حقیقی، آن وقت است که این کتابها بیرون می‌آید؛ آن وقت مطبوعاتْ دیدنی‌