می‌شود که می‌فرماید که اگر انسان - قریب به این معنا - بمیرد، این بَرَش عیبی نیست، نباید بر او خرده گیری کنند. (1) بین خودشان رحیم، دوست، رفیق؛ به طوری که هیچ رُعبی در آن محیط نبوده است.
اگر یک کسی وارد می‌شد بر آن، همچو نبود که حشمتی داشته باشد، بترسد. ترسی تو [ی‌] کار نبوده است؛ عدل بوده است. در حکومت عدل، هر کسی از خودش باید بترسد. [که‌] مبادا تخلف کند و الّا از سرباز مملکت عدل، از ارتش مملکت عدل، از شهربانی مملکت عدل، هیچ ترسی نیست؛ برای اینکه اینها همه با محبت با مردم رفتار می‌کنند.
همین حضرت امیر - سلام الله علیه - که رفتارش با داخله اینطور بود و مثل یک نفر عمله گاهی کار می‌کرد. خودش همان وقتی که بیعت کردند با آن، اسباب کارش را برداشت و رفت یک قناتی داشت خودش می‌کنْد؛ بعد هم که آب داد وقفش کرد. این آدم که وضعش اینطور بود، وقتی در مقابل دشمن می‌ایستاد، فریاد که می‌کرد، دلها را چه می‌کرد. شمشیر را که می‌کشید از این‌ور، وقتی - می‌گویند که ضربات علی یکی بوده - از این‌ور می‌زد دو نیم پاره می‌شد؛ از این‌ور هم می‌زد دو تا می‌شد؛ شدت داشت در مقابل آنها.
نبودِ رعب در نظام اسلامی
این حال سرباز اسلامی است که بین خودشان محبت، محیطْ محیطِ محبت [است‌]. همین طور که الآن این محیطی که ما الآن نشستیم، یک محیط محبتی است دیگر. قبل از این نه آقای سرتیپ در یک همچو مجالسی [شرکت می‌کرد]، اینطور اجتماع با ما گاهی در پاریس بود، اما نه ایشان (2) در یک همچو مجالسی [بودند] و نه شما در این مجالس بودید و نه شما با اینها مجتمع. همه را - جوری کرده بودند که همه را - از هم جدا کرده‌