مسئولیت خطیر مرزبانی
... [آیا] علاج این است که اشخاص مسئول کنار بروند؛ یا اشخاص مسئول بیشتر وارد بشوند در تبلیغات؟ کسانی که به اسلام اعتقاد دارند، به کشور اعتقاد دارند ... می‌خواهند این مملکت یک سر و سامانی پیدا کند، و از ایشان کار هم می‌آید، همه اشخاص در یک همچه موارد خطیر باید وارد بشوند در میدان؛ والّا آن وقت که آرام است اوضاع، که لزومی ندارد .... علاج این نیست که شما کنار بروید، چون افراد فکر می‌کنند که شما لازم است باشید. علاج این است مسائل را حل بکنید.
من دیروز - ظاهراً دیروز بود - این رؤسای اقتصاد و وزیر دفاع و رئیس ژاندارمری و دیگران خواستم، آمدند اینجا. (1) و من به آنها اخطار کردم که باید این سرحدات محفوظ بشود، که دیگر از خارج سلاح وارد نکنند. این به عهده ارتش است. ژاندارمری [هم‌] باید در همه این موارد استعداد پیدا بکند، از قراری که گفتند اینها دزد و بین راهها هستند! اینها اگر بشود، شماها مسئول هستید. هر کدام می‌توانید کار بکنید بمانید؛ هر کدام نمی توانید بروید سراغ کارتان، کسی دیگر بیاید! این را به همه‌شان گفته‌ام. و آنها [اظهار] کردند که نه، ما با کمال جدیت اقدام خواهیم کرد و می‌کنیم. منتها از ما هم خواستند که یک تقویت روحی - از ارتش و ژاندارمری و شهربانی و این قوای انتظامیه بکنیم، که من بنا دارم که این کار را بکنم.