سرکوب عشایر، نقشه دیرین استعمار
عشایر ایران یکی از پشتوانه‌های بزرگ کشور بودند، رضاخان مأمور بود، یکی از مأموریتهایش این بود که عشایر را از بین ببرد. نقشه بود؛ به اسم اینکه ما می‌خواهیم عشایر را شهری کنیم، آنهایی که در کوهستانها زندگی می‌کنند در شهر باشند و تخته قاپو (1) کنیم؛ اینها حتی حرف بود. اصل مطلب این بود که خارجی‌ها با مطالعاتی که کرده بودند، چه مطالعاتی که در کشور ما، و تمام شهر در زمینها - حالا ما ایران را می‌گوییم - در زمینها معادن را بررسی کرده بودند. و آن وقتی که این وسایل نقلیه حالا نبود، اینها کارشناسانشان با شتر می‌آمدند و به این بیابانها، به این جاهایی که حتی آب و علف هم نبود، آنجاها می‌رفتند و نقشه برداری می‌کردند، و آن معادن زیرزمینی را با نقشه‌هایی که کارشناس‌ها داشتند و با وسایلی که داشتند آنها را کشف می‌کردند می‌فهمیدند که چه دارد این کشور. اختصاص به ایران هم نداشت. جاهای دیگر هم، ممالک شرق همه، تحت نظرشان بود. و همین طور مطالعاتی در روحیه مردم اینجاها کرده بودند [چه‌] گروه‌هایی هستند، عشایر باید چه طور جلویشان را گرفت؛ هر عشیره‌ای را چه جور می‌شود جلویش را گرفت که مبادا مخالف با چیزهای آنها، منافع آنها باشند؛ یا در شهرها باید چه کرد و چه اشخاصی و چه گروه‌هایی را باید از آنها جلوگیری کرد و کنترل کرد و سرکوب کرد که همه مملکت آرام بشود، و آنها هرچه می‌خواهند ببرند.

نقشه سرکوبی نیروهای انسانی
مقصد این بود که مملکت را از قوه‌هایی که می‌توانند این قدرتها جلوگیری کنند از منافع آنها؛ پاک کنند؛ آنقدرتها را سرکوب کنند. در مراکز آنکه ادراک کرده بودند قدرت روحانیین بود. و قبل از اینکه دانشگاه پیدا بشود، روحانیون را مورد نظر داشتند. بعد هم که دانشگاهها یک قدری زیاد شد و جمعیتشان زیاد شد، آنها هم تحت نظر درآمدند. اینها را به یک جور سرکوب کردند. و عشایر هم همین طور. چون آنها ادراک این را کرده بودند که این عشایر هستند که اگر یک وقت مثلاً قیام کنند، نمی‌گذارند اینها به منافعی که دارند برسند. عشایر را هم می‌خواستند از آن محالی که دارند اینها را کوچ بدهند به یک محل دیگر. از محلی که محل قدرتشان بود اینها را دور کنند. و کوچ هم دادند. زیادی از عشایر را از محل خودشان کوچ دادند به یک محلهای دیگر. و معلوم است که وقتی عشایر از آن محلهایی که آشنا بودند به وضعیت کوهستانهای محل، دور بشوند و بروند به یک جای غربتی، اینها قدرتشان را از دست می‌دهند. نقشه هم همین بود که عشایر که می‌توانند یک وقت قیام کنند برخلاف مصالح آنها، اینها را خلع سلاح بکنند. علاوه بر این، از محلهای خودشان دورشان کنند، و کوچشان بدهند به یک محالّ دیگر.
اختناق رژیم و انفجار توده‌ها
در زمان رضاشاه، این کارها - شاید شما اکثرتان یادتان نباشد - این کارها شد و در مراکز، از قبیل تهران و قم و اصفهان و مشهد و اینجاها، که مرکز روحانیت بود، با روحانیت مخالفتهای شدید کردند و سرکوب کردند روحانیت را. این ظلمهایی که شما در محل خودتان ادراک کردید و معاینه کردید ظلمهای اینها را، همه ماها اینها را دیدیم منتها ما با یک وضعی، شما با یک وضع دیگری، و اقشار دیگر ملت ما هر کدام به یک وضعی، این ظلمها و این اختناقها و اینها را دیده‌اند. و یکی از [عواملی‌] که موجب پیروزی شماها شد همین زیادی ظلم و زیادی اختناق؛ که این اختناق وقتی زیاد شد،

انفجار از آن پیدا می‌شود. دنبال یک اختناق طولانی هی عقده‌ها زیاد می‌شود؛ و منتظرند که یک صدایی درآید، ... فریاد درآید، دیگران دنبالش بروند. اینکه در این پیروزی همه ایران با هم مجتمع شدند و همه با هم همصدا شدند و گفتند «ما این رژیم را نمی خواهیم» و «اسلام را می‌خواهیم» برای این بود که اینها از رژیم هرچه دیده بودند بد دیده بودند؛ هرچه دیده بودند ظلم دیده بودند؛ با اسم آباد کردن خراب کردند؛ با اسم اینکه می‌خواهیم اینها را - شهری کنیم و به تمدن - به اصطلاح خودشان - برسانیم خرابی کردند، و مملکت را تقریباً به هلاکت کشاندند. همه اقشار ملت ناراضی شدند. منتها جرأت صدا نداشتند تا یک وقتی که کم کم صدا بلند شد؛ از مراکز صداها بلند شد. آن عقده‌ها یکدفعه با هم مجتمع شد و انفجار حاصل شد، و این انفجار موجب این شد که در عین حالی که دست هم خالی بود و آنها هم با همه قدرتی که داشتند، نتوانند آنها مقاومت کنند. و مهم هم این بود که این انفجار - علاوه بر اختناق - دنبال توجه به اسلام بود. ایمان مردم اسباب این معنا شد که اینها با هم فریاد کنند و با هم جلو بروند. بنابراین آن معنایی که شماها را پیروز کرد و آنها را شکست داد، آن معنا این بود که آنها ستمگر بودند و شما مظلوم بودید، کم کم یک عقده‌ها پیدا شد و بعد هم توجه به اسلام پیدا شد و همه با هم با توجه به اسلام جلو رفتید، در عین حالی که وسایل جنگ نداشتید، در عین حال بر اینهایی که همه وسایل را داشتند پیروز شدید.
لزوم حفظ رمز پیروزی
حالا باید ما چه بکنیم؟ آنهایی که ما پشت سر گذاشتیم خوب، تاریخ است؛ گذشت. ما باید حالا فکر بکنیم که الآن که اینجا نشستیم و باز هم مسائلی داریم حالا تکلیفمان چه هست، مهم این است که حالا را ما بفهمیم که باید چه بکنیم. باید همان نهضت به همان طور که بود، همان کلید پیروزی که وحدت کلمه و ایمان بود، همان را نگه دارید. وحدت کلمه و ایمان شما را بر این قدرت پیروز کرد. حالا هم توطئه‌های همه جانبه هست. گرچه این توطئه‌ها خیلی [مسئله‌] مهمی نیست لکن آشوب می‌کند؛ اسباب یک آشوب و

ناراحتی برای دولت [و] برای ملت هست. باید حالا هم همان نهضت را با همان رمز، با همان کلید پیروزی که همه با هم بودید و همه هم اسلام را می‌خواستید، باید این را حفظش کنید. اگر این حفظ شد، شما را تا آخر نقطه پیروزی می‌رساند. اگر خدای نخواسته وحدت کلمه را از دست بدهید یا مقصدتان غیر مقصد حکومت اسلامی باشد، خوف این است که دیگر نتوانید قدم بردارید. نتوانستن قدم برداشتن دنبالش این است که آنها قدمشان را پیش بگذارند. شماها سست بشوید عقب نشینی کنید، آنها یک قدم جلو بگذارند، آنها توطئه‌ها را زیاد کنند. الآن چیزی نیستند لکن ممکن است که ماها هرچه عقب برویم، آنها جلو بیایند؛ توطئه‌ها زیاد بشود؛ این ریشه‌ها همه با هم مجتمع بشوند. ماها از هم متفرق بشویم، آنها با هم مجتمع بشوند؛ عکس آنی که با آن پیروزی حاصل شد تحقق پیدا کند. گروه‌های مختلف با هم مجتمع شدند، همه با هم همصدا شدند، و سد را شکستند. حالا که سد را شکستند، باز هم ما یک سد دیگری داریم؛ یک کارهای دیگری داریم.
خطر غلبه دشمن
اگر بنا باشد که ما حالا دیگر آن اجتماعاتی که داشتیم، آنها را از دست بدهیم و یکی یکی گروه‌های مختلف، جمعیتهای مختلف، جمعیت مخالف با هم بشویم، و آن توجهی که به مقصد داشتیم و اینکه حکومت اسلام را ما می‌خواهیم، آن هم کم کم سرد بشود، این آتشی که در دلها افروخته شده بود و این نور خدا، نوری که خدا در دلها، هدایت او روشن کرده بود، اینها سرد بشود، سست بشود، از آن طرف آنها اجتماعاتشان زیاد بشود، از این طرف ما اجتماعات‌مان را از دست بدهیم. نتیجه این می‌شود که آنها خدای نخواسته یک وقت غلبه کنند؛ و اگر غلبه کنند این دفعه خدای نخواسته مثل آن وقتها نیست که رها کنند [تا] شما زندگی بکنید ولو توی کوهستان، ولو توی عشایر خودتان. نخیر، به کلی از بینتان می‌برند. یعنی هم دانشگاه را از بین می‌برند؛ هم مدارس را از بین می‌برند؛ هم شهرنشینها را از بین می‌برند؛ هم عشایر را از بین می‌برند. از بین‌

خواهند برد ما را، اگر خدای نخواسته اینها غلبه بکنند - و ان شاء الله نمی‌کنند - لکن ما باید بیدار باشیم، توجه کنیم که آن معنایی که ما را رساند به اینجا آن را حفظش کنیم. آن معنا این بود که اختلافات را کنار گذاشته بودید همه با هم آن روز.
پیروزی در سایه اتحاد
آن روزی که فریاد [بلند شد و] همه مردم «الله اکبر» می‌گفتند و در شهرها و در ده‌ها و در همه جا یک فریاد می‌زدند و می‌گفتند «مرگ بر این سلطنت!» که آن وقت هیچ فکر اختلاف نبودند، همه با هم اجتماع داشتند، اختلافات کنار گذاشته شده بود، این اسباب این شد که شما پیروز شدید، یک پیروزی اعجازآور. هیچ کس تصور این معنا را نمی کرد که یک همچو پیروزی برای ملتی که هیچ ندارد، در مقابل یک قدرتی که همه چیز دارد. [حاصل‌] بشود. اگر چنانچه این رمز را حفظ بکنید، اجتماع خودتان را حفظ بکنید، دست از اختلافات قبیله‌ای، اختلافات شخصی، اختلافات مِلکی، اختلافات عشیره‌ای، اگر بردارید [پیروزی شما بیمه است‌] و آن رمز دوم که عبارت از این است که خواست همه یک جمهوری اسلامی، یک حکومت عدل، یک حکومت انسانی [است‌] اگر این دو تا جهت را حفظ بکنید، هم دست از آن اختلافات بردارید. [و] نگذارید اختلاف پیدا بشود؛ اگر یک وقت خواست بین دو نفر ولو از عشیره‌تان، بخواهد اختلاف کند، جمع بشوید نگذارید، آنها را صلح بدهید، با هم برادر باشید؛ و از آن طرف هم توجه داشته باشید که بناست که یک حکومت اسلامی باشد که دیگر ظلم در کار نباشد، دیگر اختناق در کار نباشد، دیگر زیر بار ظلم اجانب در کار نباشد که ما منافعمان را هرچه داریم بیایند بردارند و بروند و هیچ کس هم حرفی نزند، اینها نباشد؛ اگر ما حفظ کنیم این وحدت کلمه و وحدت مقصد [را] که آن اسلام است، حفظ کنیم، تا آخر پیروز هستیم. یعنی مملکتمان را به کلی از اینها، از این شیاطینی که الآن هستند و فتنه‌گری می‌کنند، خالی می‌کنیم و به دیگران هم اجازه نمی‌دهیم دخالت بکنند در مملکتمان؛ و خودمان برای خودمان مملکتمان را اداره می‌کنیم و منافع مملکت برای‌

خود شما می‌شود. یک مملکت پرمنفعتی است که می‌خوردند و می‌بردند. و حالا هم این قدر قرض گذاشتند در بانک‌ها و جاهای دیگر که مدتها باید قرضهای اینها ادا بشود تا آیا بشود پس گرفت از آنها، یا دولت‌های خارج نگذارند، آن هم باب دیگری است.
اختلافات، منشأ شکست
در هر صورت، برادرها! شما تا اینجا با برادری، با اجتماع، با دوستی، با محبت، با توجه به اسلام پیش بردید؛ از حالا به بعد هم حفظ کنید این معنا را؛ برادری خودتان را حفظ کنید، عشیره خودتان را حفظ کنید از اینکه با یک عشیره دیگر اختلاف پیدا بکنند. اگر خدای نخواسته خواست یک اختلاف پیدا بشود، کدخداهای شما، پیرمردهای شما، محترمین شما جمع بشوند جلوی این اختلافات را بگیرند. نگذارند اگر یک جوانی می‌خواهد با یک جوان دیگری اختلاف پیدا کند، نگذارند اختلاف پیدا کند. همه مصیبتهایی که به یک کشوری وارد می‌شود از روی اختلافاتی است که در بین آنها پیدا می‌شود. اگر یک کشوری متحدالکلمه باشند، هیچ ظلمی بر آنها نمی‌تواند وارد بشود.
خداوند ان شاء الله شما را حفظ کند و سلامت و سعادت به شما عنایت کند، و عشیره‌تان را حفظ کند. عشایر ما خزاین این مملکت هستند. خداوند همه‌شان را حفظ کند، و موفق و مؤید باشند.