«حبل الله» است. اینهمه با هم یک راه را بروند و آن هم راه خدا، این پیروزی را به ما هدیه کرد، پس آنکه ما را در مقابل قدرتهای بزرگی که در داخل و خارج بود، یعنی قدرت بزرگی که شاه سابق داشت و دنبالش هم همه قدرتهای ممالک دیگر بی‌استثنا تقریباً - تقریباً تمام ممالک عربی با او موافق بودند، ابرقدرتها هم همه‌شان، خودش ذو قدرت؛ دارای قدرت شیطانی بود، همه قدرتهایی هم که در عالَم بود، یعنی اینهایی که می‌توانست مربوط باشد به طرفهای ما - همه اینها هم با او موافق بودند؛ و می‌خواستند نگهش دارند، در عین حال نتوانستند نگهش دارند. شما هیچ نداشتید، اصلاً اسلحه‌ای دست شما نبود، الآن چهار تا تفنگ یا چند تا تفنگ که می‌بینید، اینها غنیمتی است که بعد از شکست دادن آنها به دست شما آمده است. قبل از آن، دست شما چیزی نبود ... بودید شما، و آنها مجهز بودند به همه جهازات شیطانی، همه چیز داشتند، در عین حالی که آنها همه چیز داشتند و شما هیچ نداشتید، مغلوب کردید آنها را. همه می‌خواستند بماند او. و بعد از رفتن او هم می‌خواستند که باز رژیم باقی باشد و شورای سلطنتی باشد، و نشد، نتوانستند. این یک قدرت الهی بود؛ نه قدرت من و شما. این برای همان بود که همه اجتماع، اعتصام به حق کرده بودند؛ یعنی به این اسلام که بین مردم و خدای تبارک و تعالی مثل یک ریسمانی تصور شده. همه معتصم شده بودند به او؛ همه توجه پیدا کرده بودند به اسلام. این اسباب این شد که ما پیروز شدیم. حالا باید همین را نگهش داریم. اگر بخواهید این مملکت، این کشور، به سعادت برسد، پیروزی شما به آخر برسد، بین راه نمانیم و یا خدای نخواسته ما را در بین راه از مقصد برگردانند، اگر بخواهید - و می‌خواهید البته - که این کشور ما تا آخر دیگر مستقل باشد، شما تا آخر آزاد باشید و منافع کشور ما دست دیگران نباشد و راه ما راه سعادت باشد، همین معنایی که اعتصام به اسلام، که حبل الله است؛ و متفرق نشدن از هم؛ همه با هم در اسلام مجتمع؛ در این راه مجتمع؛ و تفرقه بینمان نباشد.
رعب الهی در دل دشمنان ملت
الآن این اشخاصی که در بین ملت افتادند و تخم تفرقه دارند می‌پاشند، با قلمهایشان،